Ο δολοφόνος με το σημάδι του σταυρού. Κάντε τον σταυρό σας.

Τι κάνουμε παιδάκια; Όλα καλά; Μέχρι τώρα, γιατί τώρα θα σας παρουσιάσω ένα θρίλερ, ψυχολογικό θρίλερ παιδιά και αστυνομικό από αυτά που μου αρέσουν εμένα πάρα-πάρα πολύ, που οφείλω να ομολογήσω ότι είναι στα τρία κορυφαία βιβλία που διάβασα φέτος το καλοκαίρι. Και διάβασα πολλά βιβλία, αλλά αυτό πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ, σε σημείο που να αναρωτιέμαι γιατί ένα βιβλίο που γράφτηκε το 2009 και που έχει γίνει best seller στο εξωτερικό δεν βγήκε νωρίτερα εδώ. Δεν το ‘βγαλαν, και το έβγαλαν φέτος μόνο οι εκδόσεις Bell. Και προσέξτε έτσι; Το βιβλίο αυτό του Chris Carter είναι το πρώτο μιας σειράς με αυτόν τον ήρωα. Τον γνωρίζουμε, τον βλέπουμε, τελειώνοντας το βιβλίο (να σας αποκαλύψω και κάτι ακόμα; μάλλον δεν ξέρω αν πρέπει να σας το πω… μωρέ θα το πω!) σε αφήνει και λίγο στη μέση. Δηλαδή την ιστορία στη λύνει αλλά συμβαίνει κάτι που λες: «Τώρα; Τώρα τι γίνεται;» Είναι όπως στις σειρές που τελειώνει το ένα επεισόδιο και λες «όπα πρέπει να προλάβω να δω το δεύτερο επεισόδιο πριν κοιμηθώ».

Έτσι την πάτησα εγώ με αυτό το βιβλίο, ξεκίνησα να το διαβάζω βράδυ. Μην το κάνετε καθόλου, σε καμία περίπτωση, ξεκινήστε να το διαβάζετε μέρα να έχετε δυο-τρεις ώρες μπροστά σας, γιατί από το πρώτο κεφάλαιο σε βάζει σε μια διαδικασία να διαβάζεις, να διαβάζεις, να διαβάζεις. Είναι 430 σελίδες που εγώ τις διάβασα μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο – καταλαβαίνετε τι εύπεπτο και εύκολο βιβλίο είναι.

Προσέξτε τώρα: Ο μάγκας εδώ… Α καλά, αν τον δείτε στο οπισθόφυλλο θα πείτε «ωχ τώρα τι με περιμένει Παναγία μου; τι είναι αυτό; Τι φωτογραφία διαλέξατε ρε παιδιά; Τόσες φωτογραφίες, όλες ίδιες είναι; Γιατί διαλέξατε αυτή;» Πραγματικά πρέπει να δείτε το οπισθόφυλλο για να καταλάβετε τι εννοώ. Καταλαβαίνεις ότι «με περιμένει κάτι δύσκολο διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, θα περάσω δύσκολα». Ποιο είναι το story; Μιλάω φυσικά (τον είπα τον τίτλο; ούτε που θυμάμαι) για το Ο δολοφόνος με το σημάδι του σταυρού. Ο Chris Carter είναι ο συγγραφέας, Ο δολοφόνος με το σημάδι του σταυρού είναι το πρώτο βιβλίο μιας σειράς με αυτόν τον ήρωα, οποίος ήρωας λέγεται Ρόμπερτ Χάντερ.

Φυσικά μπλέκει με κάτι γκομενικά αυτός, άρα δεν είναι μόνος του όπως καταλαβαίνετε, αλλά δεν μπορώ να σας πω περισσότερα… Τι είναι το χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν ντετέκτιβ; Κατά τη γνώμη μου δύο είναι τα χειρότερα. Το ένα είναι να πιάσει κάποιον που νομίζει ότι είναι ο serial killer αλλά τελικά να έχει πιάσει λάθος άνθρωπο (δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό! Εφιάλτης). Και το δεύτερο επίσης εφιαλτικό είναι να έχεις πιάσει τον δολοφόνο και να σου εμφανιστεί ένας copy cat. ‘Copy cat’ για όσους παρακολουθούν τα αστυνομικά και λοιπά είναι κάποιος που θέλει να συνεχίσει το έργο του αγαπημένου του serial killer. Και άρα ακολουθεί την ίδια μέθοδο και λοιπά. Εδώ λοιπόν βρισκόμαστε κάπου εκεί: δεν θα σας πω αν είναι ίδιος ο δολοφόνος ή αν είναι κάποιος copy cat, πάντως ενώ νόμιζαν ότι είχαν ξεμπερδέψει με το δολοφόνο με το σημάδι του σταυρού (αυτός είναι ένας τύπος που είχε το βίτσιο όταν σκοτώνει κάποιον να του κάνει ένα σαν tattoo πίσω στο σβέρκο και ένα περίεργο σημαδάκι έτσι σαν διπλό σταυρό, σαν να υπογράφει, καταλάβατε, σου λέει εσύ είσαι δικό μου θύμα δεν είσαι άλλου, θα το αποδείξω, έχω πίσω το σημάδι).

Λοιπόν τώρα είναι ο ίδιος; είναι κάποιος άλλος; Δεν θα σας το πω, θα το καταλάβετε στην πορεία. Το βιβλίο είναι πραγματικά παιδιά πάρα πολύ έξυπνο, πάρα πολύ γρήγορο. Δεν έχω να πω τίποτα αρνητικό. Δηλαδή δεν ένιωσα να κάνει πουθενά κοιλιά, δεν ένιωσα πουθενά ότι με απογοήτευσε, δεν με κούρασε στιγμή, το απόλαυσα πραγματικά και ανυπομονώ να διαβάσω τη συνέχεια. Μην περιμένουμε άλλα δέκα χρόνια να το εκδώσετε εκεί στις εκδόσεις Bell, έτσι; Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Παιδιά αγοράστε το, πόσο κάνει; για να δω, 9,90. Μια χαρά, τα πιάνει τα λεφτά του, να το θυμάστε. Ευχαριστώ.

Υ.Γ.1 Βασικό: Μαζί με τον Χάντερ είναι και ο Γκαρσία έτσι; Πολύτιμος βοηθός παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του θρίλερ άρα πρέπει να τον αναφέρω, εντάξει; Δεν είναι μόνος του ο Χάντερ σε αυτή την ιστορία.
Υ.Γ. 2 Για να πουλήσω και λίγο μούρη, εγώ το δολοφόνο τον βρήκα περίπου 150 σελίδες πριν το τέλος. Αυτό όμως δεν με επηρέασε καθόλου για την εξέλιξη της ιστορίας και για την έκπληξη που υπήρχε στο φινάλε. Δηλαδή ακόμα και αν βρείτε τον δολοφόνο μην πείτε «α, μωρέ τώρα έλα το βρήκα δεν ήταν τόσο έξυπνο». Κάθε άλλο. Εντάξει; Να το θυμάστε, απλά να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, να πουλήσουμε και λίγο μούρη, να πούμε και εμείς και καλά ότι βρίσκουμε τους δολοφόνους, έτσι; Ευχαριστώ πάρα πολύ. Γεια σας.