Μεγάλωσα στην Οκλαχόμα και το Μιζούρι και απλώς αγαπούσα τον κινηματογράφο. Οι γονείς μου μας πήγαιναν στο drive-in τις καλοκαιρινές νύχτες και καθόμασταν στο καπό του αυτοκινήτου. Είχα βαθιά αγάπη για την αφήγηση ιστοριών.
Είχα έναν φίλο που εργαζόταν σε ένα άσυλο και έλεγε ότι οι άνθρωποι στις τελευταίες τους στιγμές δεν συζητούν τις επιτυχίες τους, τα βραβεία τους ή τα βιβλία που έγραψαν ή τι κατάφεραν. Μιλούν μόνο για τους έρωτές τους και τις τύψεις τους, και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ αποκαλυπτικό.
Η ευτυχία είναι υπερεκτιμημένη. Πρέπει να υπάρχει σύγκρουση στη ζωή.
Φίλε, όταν οδηγώ με το κράνος, είμαι αόρατος. Και οι άνθρωποι με αντιμετωπίζουν απλώς ως έναν άνθρωπο πάνω σε μια μηχανή… σου δίνει την ευκαιρία να τους διαβάσεις.
Με τους γιους και τους πατεράδες, υπάρχει μια ανεξήγητη σύνδεση και ένα αποτύπωμα που αφήνει ο πατέρας σου πάνω σου.
Το γεωγραφικό πλάτος και μήκος του τόπου που γεννιέσαι καθορίζουν την ευκαιρία σου στη ζωή, και δεν είναι ίσες. Μπορεί να έχουμε δημιουργηθεί ίσοι, αλλά δεν γεννιόμαστε ίσοι. Έχει να κάνει πολύ με την τύχη.
Είμαι σίγουρος ότι τους στεναχωρώ και τους απογοητεύω. Αλλά τους αγαπώ και στο τέλος της ημέρας, αν με χρειαστούν ή αν χρειαστούν οτιδήποτε, είμαι εκεί γι’ αυτούς. Οικογένεια.
Ταλαντεύομαι μεταξύ αγνωστικισμού και αθεϊσμού.
Ίσως δεν χρειαζόμαστε αυτά τα θρησκευτικά κατασκευάσματα για να μετριάσουν τον φόβο του θανάτου. Απλώς το γεγονός ότι υπάρχει ένα άγνωστο και κάτι μεγαλύτερο, μπορεί να φέρει ένα αίσθημα γαλήνης. Αυτό μου αρκεί.
Από τη φύση μου, κινούμαι. Η θεωρία μου είναι να είσαι ο καρχαρίας. Απλά πρέπει να συνεχίσεις να κινείσαι. Δεν μπορείς να σταματήσεις.
Στο Μιζούρι, από όπου κατάγομαι, δεν μιλάμε για αυτό που κάνουμε – απλώς το κάνουμε. Αν μιλάμε γι’ αυτό, θεωρείται καυχησιολογία.
Η επιτυχία είναι ένα θηρίο. Και στην πραγματικότητα δίνει έμφαση στο λάθος πράγμα.
Η οικονομική απορρύθμιση δημιούργησε αυτή την επιδημία απληστίας, η οποία σύμφωνα με τους κανόνες του καπιταλισμού θεωρείται ΟΚ. Πέρα από αυτό, υπήρχε και εγκληματική συμπεριφορά. Δεν υπήρξαν επιπτώσεις και είναι δύσκολο να συμφιλιωθείς με αυτό.
Όταν έλαβα τον πρώτο μου μισθό από την πλέον γνωστή μου δουλειά, τον ξόδεψα σε μια καρέκλα Craftsman εποχής και μια λάμπα που έμοιαζε με εκείνη του Frank Lloyd Wright. Με τον δεύτερο μισθό μου, αγόρασα ένα στερεοφωνικό.
Μέχρι να τελειώσει αυτή η συναυλία απόψε, 30.000 Αφρικανοί θα έχουν πεθάνει λόγω ακραίας φτώχειας. Μέχρι αύριο το βράδυ, άλλοι 30.000. Αυτό δεν βγάζει νόημα.
Τηλεφώνησα στους παππούδες μου και ο παππούς μου είπε «Είδαμε την ταινία σου». «Ποια;» είπα. Φώναξε «Μπέτι, πώς λεγόταν αυτή η ταινία που δεν μου άρεσε;»
