Υπάρχουν μυρωδιές που μας πηγαίνουν πίσω, όχι μόνο στο χρόνο αλλά και στον εαυτό μας. Τότε που όλα ήταν πιο απλά, πιο αληθινά. Κι αν εμείς νοσταλγούμε εκείνα τα λίγα που μας έκαναν ευτυχισμένους, τι θα θυμούνται τα παιδιά του σήμερα όταν φτάσουν στη δική μας ηλικία; Τι θα τους λείψει;
Τι θα νοσταλγούν τα παιδιά του σήμερα;
Στιγμές που καθόμαστε και κοιτάμε παλιές φωτογραφίες, ακούμε μια παιδική μελωδία ή απλώς μυρίζουμε κάτι από το παρελθόν – και ξαφνικά, είμαστε πάλι εκεί: στις αλάνες, με γδαρμένα γόνατα και άγχη που χωρούσαν σε μια τσίχλα και μια σακούλα πατατάκια.
Νοσταλγούμε την εποχή που ήταν αρκετό ένα απλό μικρό παιχνιδάκι για να νιώσουμε ευτυχία. Που δεν παίρναμε κάθε τι που βλέπαμε στη διαφήμιση, αλλά περιμέναμε με λαχτάρα το δώρο των Χριστουγέννων, το παγωτό του καλοκαιριού, εκείνο το παιχνίδι που ίσως μας έπαιρναν αν “ήμασταν καλά παιδιά”.
Τότε, οι βόλτες ήταν λίγες αλλά πολύτιμες. Τα πάρκα ήταν παλάτια. Η φαντασία μας ήταν αστείρευτη – ένας καναπές μπορούσε να γίνει διαστημόπλοιο, και δυο ξυλάκια στο χώμα ήταν μια επική μάχη.
Και τώρα, ως ενήλικες, παρατηρούμε τα παιδιά του σήμερα και αναρωτιόμαστε:
Τι θα νοσταλγούν εκείνα όταν μεγαλώσουν;
Θα νοσταλγούν άραγε τα απογεύματα μπροστά στην οθόνη; Τα YouTube βίντεο; Τα παιχνίδια στο tablet;
Με τα tablets, τα smartphones, την πληροφορία σερβιρισμένη έτοιμη?
Με τα παιχνίδια που κοστίζουν περισσότερο απ’ όσο κάναμε δώρο στα γενέθλια πέντε παιδιών μαζί!
Ή μήπως θα θυμούνται με συγκίνηση την πρώτη φορά που έφτιαξαν έναν κόσμο στο Minecraft με τον φίλο τους από άλλη χώρα; Την πρώτη φορά που τους έβαλε νανούρισμα η Alexa; Τις σπάνιες βόλτες χωρίς κινητά στα χέρια των γονιών;
Ίσως νοσταλγήσουν το χρόνο με τη γιαγιά που τους διάβαζε ένα παραμύθι από βιβλίο και όχι από οθόνη.
Ίσως θυμηθούν μια μέρα χωρίς WiFi που αναγκάστηκαν να παίξουν με το ξαδερφάκι τους στην αυλή.
Ίσως η νοσταλγία δεν κρύβεται τόσο σε τι είχαμε, αλλά σε πώς το ζούσαμε.
Και αυτό, όσο κι αν αλλάζουν τα μέσα και οι εποχές, παραμένει ίδιο: η χαρά του απλού, του αυθεντικού, του βιώματος.
Γιατί η νοσταλγία δεν είναι τίποτα άλλο από το ίχνος της ψυχής μας σε μια πιο αθώα εκδοχή της…
Μάκης Π.
