Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους. Οι περισσότεροι πορεύονται με την εκδοχή της ζωής που τους προσφέρθηκε – όχι απαραίτητα από κακή πρόθεση, αλλά από συνήθεια, φόβο ή και αγάπη. Αποδεχόμαστε μια πραγματικότητα σαν δεδομένη, σαν αμετάβλητη, γιατί έτσι είναι πιο εύκολο. Πιο ήσυχο. Πιο βολικό. Κι έτσι καταλήγουμε να ζούμε τη ζωή κάποιου που μας μοιάζει, αλλά δεν είμαστε εμείς.
Αυτό το «σου ταιριάζει», «είσαι καλός σε αυτό», «θα έχεις ένα σίγουρο μέλλον», γίνεται σταδιακά ένα κουκούλι. Άνετο, προστατευτικό, αλλά ξένο. Δεν είναι εύκολο να το σπάσεις. Πόσο μάλλον όταν αγαπάς αυτό που κάνεις — ή νομίζεις πως το αγαπάς.
Σπούδασα Πολιτικός Μηχανικός. Και πράγματι, αγαπώ αυτή την επιστήμη. Ακόμη και σήμερα, στον ελεύθερο χρόνο μου. Σχεδιάζω κτίρια – όχι με μπετό και σίδερο, αλλά με τουβλάκια Lego. Κάνω κατασκευές, δημιουργώ, γκρεμίζω και επανασχεδιάζω το σπίτι μου, φτιάχνω σχέδια για τους φίλους μου! Λύνω εξισώσεις! Λατρεύω τα μαθηματικά. Είναι ένα μέρος μου που δεν πρόκειται ποτέ να σβήσει. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι αν ακολουθούσα αυτό το δρόμο επαγγελματικά, θα τα πήγαινα καλά. Ίσως να έβγαζα πολλά χρήματα. Ίσως να είχα μια άλλη κοινωνική θέση.
Αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα ήμουν ευτυχισμένος.
Γιατί άλλο είναι να είσαι καλός σε κάτι και άλλο να γεννήθηκες γι’ αυτό.
Η δική μου ψυχή, απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήταν στραμμένη αλλού. Στην επικοινωνία. Στον λόγο, στον ήχο, στη μαγεία του να μεταφέρεις συναίσθημα μέσα από λέξεις. Στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στη δημοσιογραφία. Στο να μιλάς στους ανθρώπους και –ακόμη περισσότερο– να τους ακούς. Αυτό δεν ήταν ποτέ μια απλή επιλογή για μένα. Ήταν το πάθος μου. Η τρέλα μου.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία απ’ αυτή: να ζεις τη ζωή που εσύ ο ίδιος διάλεξες. Να φτιάξεις το δικό σου μονοπάτι – όσο δύσβατο κι αν είναι. Να πιστέψεις πως αξίζεις να είσαι ο εαυτός σου.
Και τελικά, ήταν η δική μου απόφαση να ακολουθήσω αυτή την τρέλα.
Όχι γιατί ήταν εύκολο. Αλλά γιατί ήταν αληθινό. Ήταν εγώ.
Σήμερα, είμαι χαρούμενος. Όχι γιατί όλα είναι τέλεια – ποτέ δεν είναι. Αλλά γιατί κάθε πρωί ξυπνάω και ξέρω ότι κάνω τη δουλειά που εγώ διάλεξα. Όχι αυτή που διάλεξαν οι άλλοι για μένα. Όχι αυτή που θα μου έδινε απλώς ασφάλεια ή κύρος. Αλλά αυτή που με γεμίζει. Που με κάνει να νιώθω ζωντανός.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία απ’ αυτή: να ζεις τη ζωή που εσύ ο ίδιος διάλεξες. Να φτιάξεις το δικό σου μονοπάτι – όσο δύσβατο κι αν είναι. Να πιστέψεις πως αξίζεις να είσαι ο εαυτός σου.
Αυτό είναι το δικό μου μικρό παράδειγμα. Όχι για να πω «κοιτάξτε τι κατάφερα», αλλά για να πω πως μπορεί να γίνει. Ότι η ζωή αρχίζει στ’ αλήθεια τη στιγμή που παίρνεις την ευθύνη –και το δικαίωμα– να γράψεις εσύ το σενάριό της.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις λέξεις και στις πράξεις, ανάμεσα στο «πρέπει» και στο «θέλω», συνειδητοποίησα το εξής:
Η πιο γενναία επιλογή που έκανα ποτέ… ήταν να επιλέξω εμένα.
