Διαβάζω ένα βιβλίο για καλοκαιρινούς έρωτες και, κάπου στη μέση, συνειδητοποιώ κάτι σχεδόν αστείο:
Δεν έχω ζήσει ποτέ έναν καλοκαιρινό έρωτα.
Εκείνον τον έρωτα που ξεκινά Ιούλιο και τελειώνει Σεπτέμβρη. Που μοιάζει με κοκτέιλ στο χέρι και αλάτι στο δέρμα. Που υπόσχεται μονάχα ό,τι μπορεί να χωρέσει σε δυο μήνες – τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω.
Ακόμα κι αν κάποιοι έρωτες μου ξεκίνησαν καλοκαίρι, ποτέ δεν τους άφησα να τελειώσουν μαζί με τις διακοπές. Ήθελα να κρατήσουν. Να διαρκέσουν. Ίσως γιατί πάντα έψαχνα κάτι «σοβαρό». Ίσως γιατί με τρόμαζε η ιδέα του προσωρινού.
Αλλά όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο αναρωτιέμαι:
Δεν θα ήταν ωραίο να ζήσουμε έστω μία φορά έναν έρωτα που ξέρουμε ότι δεν είναι “το για πάντα”;
Έναν έρωτα που δεν χρειάζεται να μας ολοκληρώσει, απλώς να μας αναζωογονήσει. Που δεν βασίζεται σε μελλοντικά σχέδια, κοινές πορείες, συμβιβασμούς και όρια. Μόνο στο παρόν. Μόνο στο τώρα.
Να ερωτευτούμε με την άνεση του καλοκαιριού: με το φως, με τη θάλασσα, με τη νύχτα που κρατάει πιο πολύ απ’ την ημέρα (Έστω κι αν στην πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο!) Να μην μας ενδιαφέρει τι θα γίνει το φθινόπωρο. Να ξέρουμε από την αρχή πως θα τελειώσει – και παρ’ όλα αυτά να επιλέξουμε να το ζήσουμε.
Όχι γιατί θα κρατήσει, αλλά γιατί αξίζει.
Κι όταν τελειώσει, να μην πονέσουμε. Ή τουλάχιστον, να μην μετανιώσουμε. Να το θυμόμαστε όπως θυμόμαστε τις διακοπές: με γλυκιά νοσταλγία. Χωρίς «what if…». Χωρίς hard feelings. Να μπορούμε να πούμε: ήταν ωραίο όσο κράτησε, και αυτό ήταν αρκετό.
Αλλά… είναι ποτέ κάτι τόσο απλό;
Μπορούμε στ’ αλήθεια να μπούμε σε κάτι ερωτικό χωρίς να περιμένουμε; Χωρίς να ελπίζουμε; Ή τελικά αυτός ο «καλοκαιρινός έρωτας» είναι ένα ιδανικό που λέγεται εύκολα, αλλά σπανίως ζει κανείς χωρίς να καεί;
Ακόμα δεν έχω απαντήσεις. Ίσως γι’ αυτό και γράφω. Ίσως γιατί, κάπου μέσα μου, ακόμα ελπίζω να έρθει εκείνος ο έρωτας που δεν θα υπόσχεται τίποτα, αλλά θα μου χαρίσει το πιο ειλικρινές παρόν.
Κι αν δεν έρθει ποτέ;
Ίσως απλώς να συνεχίσω να γράφω γι αυτόν… Θα τελειώσω και το βιβλίο, ποτέ δεν ξέρεις!
