Δεν είμαι από τους ανθρώπους που αγαπούν τις συλλογές διηγημάτων. Προτιμώ τη ροή, το βάθος και τη συνέχεια ενός μυθιστορήματος. Κι όμως, το «9» του Αντώνη Μυλωνάκη με διέψευσε ευχάριστα. Πρόκειται για ένα βιβλίο που με άγγιξε με τη γλώσσα του, την ατμόσφαιρά του και, πάνω απ’ όλα, με τις ιστορίες του. Δίνω με σιγουριά 5 αστέρια, γιατί κάθε διήγημα ένιωσα πως είχε κάτι να πει – όχι φωναχτά, αλλά ψιθυριστά, απευθείας στο υποσυνείδητο.
Μια γραφή που χτίζει κόσμους με λέξεις
Αυτό που με κέρδισε από την πρώτη σελίδα είναι η γλώσσα του Αντώνη Μυλωνάκη. Λιτή αλλά γεμάτη ένταση. Πυκνή αλλά ποτέ κουραστική. Υπάρχουν στιγμές που μια ολόκληρη ιστορία χτίζεται μέσα από μισό διάλογο ή ένα βλέμμα. Δεν εξηγεί τα πάντα – κι αυτό είναι που το κάνει τόσο δυνατό. Ο συγγραφέας εμπιστεύεται τον αναγνώστη του. Του αφήνει χώρο να νιώσει, να συμπληρώσει, να χαθεί και να επιστρέψει.
Η γραφή του έχει κάτι το σχεδόν κινηματογραφικό – όχι επειδή είναι περιγραφική, αλλά επειδή γεννά εικόνες και ατμόσφαιρες. Διαβάζοντας, δεν βλέπεις απλώς τον κόσμο των ηρώων· μπαίνεις μέσα σ’ αυτόν.
Τα αγαπημένα μου διηγήματα
Αν και ολόκληρη η συλλογή «9» έχει συνοχή και ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, κάποια διηγήματα ξεχώρισαν για μένα – άλλα με συγκίνησαν, άλλα με αναστάτωσαν, άλλα με άφησαν να σκέφτομαι για ώρα αφού τα τελείωσα.
«Εκείνη την ημέρα»: Το πιο μυστηριώδες και υπόγεια τρομακτικό. Ένα τελετουργικό μέσα στην οικογένεια, μια αόρατη δύναμη, μια υπόσχεση ανταμοιβής και σιωπής. Δεν έμαθα ποτέ «τι» ήταν αυτό που συνέβαινε, αλλά με τράβηξε όσο λίγα.
«Πες μου τι θέλεις να μάθεις»: Ένα διήγημα-διάλογος που φέρνει κοντά δύο πρόσωπα διαφορετικών κόσμων – ένας άντρας που παρατηρεί και μια γυναίκα που αποκαλύπτεται. Ανθρώπινο, ευαίσθητο, με έντονη ανάγκη για επικοινωνία και τρυφερότητα.
«Μδ»: Ίσως το πιο ωμό και συγκλονιστικό διήγημα της συλλογής. Μια μάνα απάγει τον ίδιο της τον γιο μετά τον χωρισμό, και τον κρατά μαζί της με κάθε τρόπο — ακόμα κι όταν όλα δείχνουν ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Η σκληρότητα του τέλους είναι σχεδόν αβάσταχτη. Είναι ένα σχόλιο για την απελπισία, την ιδιοκτησιακή αγάπη και την άβυσσο που μπορεί να γίνει η μητρότητα όταν χάνεται το μέτρο. Το διάβασα και έμεινα για λίγο σιωπηλός
«Άζραήλ»: Ένα από τα πιο σκληρά αλλά και φιλοσοφικά διηγήματα. Ο θάνατος προσωποποιημένος, ή ίσως ένας άνθρωπος που κουβαλά την ευθύνη του τέλους. Με συγκίνησε και με τάραξε ταυτόχρονα.
Τελικά, τι μου άφησε το «9»;
Το «9» δεν ήταν απλώς μια συλλογή διηγημάτων· ήταν μια εμπειρία. Κάθε ιστορία είχε τη δική της ατμόσφαιρα, το δικό της βάρος και έναν τρόπο να σε κρατά σιωπηλό μετά την τελευταία φράση. Μπορεί να μην είμαι λάτρης των διηγημάτων γενικά, αλλά ο Αντώνης Μυλωνάκης κατάφερε κάτι σπάνιο: να με κάνει να νιώσω πολλά μέσα σε λίγες σελίδες.
Αυτό το βιβλίο με πήγε σε σκοτεινά, παράξενα, τρυφερά και σπαρακτικά μέρη. Δεν είναι ευχάριστο με τη συμβατική έννοια. Είναι όμως αληθινό, και γι’ αυτό το εκτιμώ ακόμα περισσότερο.
Αν ψάχνετε κάτι διαφορετικό, ουσιαστικό, που να σας αφήσει με ερωτήματα αντί για απαντήσεις — το «9» αξίζει τον χρόνο σας.
Και η bonus ιστορία στο τέλος… απλά θα σας φέρει δάκρυα στα μάτια. Εγώ σας προειδοποίησα!
Βαθμολογία: ⭐⭐⭐⭐⭐
ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ: Βιβλιοκριτική: Διάβασα τον ”Ιππόκαμπο” του Αντώνη Μυλωνάκη
