Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι το να «γράφεις ιστορία» είναι κάτι που το νιώθεις τη στιγμή που συμβαίνει. Ότι έρχεται μια μέρα που όλα παγώνουν, οι άνθρωποι χειροκροτούν και σε βάζουν σε βάθρο. Σαν να πρόκειται για μια μνημειώδη στιγμή που μένει για πάντα χαραγμένη.
Η αλήθεια όμως είναι πιο απλή – και πιο σκληρή. Οι περισσότεροι βλέπουν μόνο το αποτέλεσμα. Βλέπουν πού έφτασες, όχι τι χρειάστηκε να περάσεις για να σταθείς εκεί. Δεν βλέπουν τα εμπόδια, τις ήττες, τις στιγμές που ένιωσες ότι δεν έχεις άλλο κουράγιο.
Κι όμως, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι όποιος είναι «πρώτος» σε κάτι, ξέρει εξαρχής το βάρος που κουβαλάει. Ότι καταλαβαίνει την πειθαρχία, την πίστη και την αντοχή που χρειάζεται για να φτάσει στην κορυφή. Η πραγματικότητα; Κανείς δεν ξέρει. Και σπάνια είναι τόσο προετοιμασμένος όσο νομίζουμε.
Οι άνθρωποι που ανοίγουν δρόμους δεν ξεκίνησαν για να γράψουν ιστορία. Δεν είχαν στο μυαλό τους τίτλους, ρεκόρ ή πρωτιές. Το μόνο που ήθελαν ήταν να κάνουν αυτό που αγαπούν. Να το ζήσουν με όλο τους το είναι. Και αυτή η αγάπη, σχεδόν πάντα, τους πάει πιο μακριά απ’ όσο φαντάστηκαν.
Ξέρω πώς είναι αυτό. Το έχω ζήσει κι εγώ. Όταν ξεκίνησα κάποια πράγματα στη ζωή και στη δουλειά μου, δεν είχα στο μυαλό μου να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Ήθελα απλώς να κάνω αυτό που με γέμιζε, αυτό που αγαπούσα. Και κοιτάζοντας πίσω, καταλαβαίνω ότι τελικά αυτή η αγάπη ήταν που έγραψε την ιστορία μου – όχι τα φώτα, όχι τα χειροκροτήματα.
Η ιστορία δεν γράφεται με φανφάρες. Γράφεται σιωπηλά, με πάθος, με πίστη σε αυτό που κουβαλάς μέσα σου. Και το καταλαβαίνεις μόνο όταν κάνεις μια παύση και κοιτάξεις πίσω.
