Υπάρχει μια φράση που κουβαλάω καιρό μέσα μου:
“Η μεγαλύτερη ελπίδα μου είναι να βρω μια αγάπη που θα με κατακλύσει εξ ολοκλήρου. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να βρω την αγάπη που θα με κατακλύσει εξ ολοκλήρου”.
Κάθε φορά που τη σκέφτομαι, με διαπερνά ένα περίεργο ρίγος. Κάτι μέσα μου ανατριχιάζει, γιατί ξέρω ότι είναι αλήθεια. Όχι μόνο δική μου — αλλά και πολλών άλλων.
Τι σημαίνει «να σε κατακλύζει» η αγάπη;
Να σε κατακλύζει η αγάπη σημαίνει να μην μπορείς να σταθείς απέναντί της ουδέτερος. Δεν έχεις χώρο να κρυφτείς. Δεν μπορείς να την ελέγξεις. Δεν σου επιτρέπει να μείνεις μόνο θεατής.
Σε τραβάει μέσα της. Σε ζητάει ολόκληρο. Όχι μόνο τα ωραία σου. Όχι μόνο τις στιγμές που είσαι δυνατός, ερωτεύσιμος, “καλός”. Σε θέλει με όλα σου: τις ενοχές σου, τα κομμάτια που έκρυψες, τα τραύματα, τις άμυνες.
Κι αυτό είναι, ταυτόχρονα, το πιο ελκυστικό και το πιο τρομακτικό πράγμα που μπορεί να σου συμβεί.
Από που έρχεται ο φόβος;
Ο φόβος δεν είναι παράλογος. Αν έχεις πληγωθεί, αν κάποτε παραδόθηκες και το πλήρωσες, αν έχασες τον εαυτό σου μέσα σε μια σχέση, τότε ο φόβος είναι αναμενόμενος. Είναι άμυνα. Προστασία. Μνήμη.
Η ψυχολογία μιλά για «προσκόλληση», για τραύματα, για το πώς οι πρώτες μας σχέσεις καθορίζουν την ικανότητά μας να εμπιστευτούμε, να αφεθούμε, να δεχτούμε ότι αξίζουμε αγάπη χωρίς όρους.
Αλλά αυτό που δε λέει πάντα η θεωρία είναι πως ακόμη κι όταν ξέρεις τι σε μπλοκάρει, το να αφεθείς παραμένει δύσκολο. Επειδή η αγάπη απαιτεί να αφήσεις ένα κομμάτι του ελέγχου. Και αυτό, για κάποιους από εμάς, είναι ο πιο μεγάλος εφιάλτης.
Θέλω να παραδοθώ. Αλλά δεν ξέρω αν αντέχω.
Υπάρχουν δύο φωνές. Πάντα υπάρχουν δύο φωνές!
Η μία λέει: “Άνοιξε. Βούτα. Ζήσε το μέχρι το μεδούλι. Είναι αυτό που πάντα ήθελες.”
Και η άλλη απαντά: “Κι αν χαθείς μέσα του/της; Κι αν πονέσεις ξανά; Κι αν σε καταπιεί και δεν μείνει τίποτα από εσένα;”
Δεν ξέρω αν θα τις συμφιλιώσω ποτέ. Αλλά αυτό που έμαθα είναι πως δεν χρειάζεται να εξαφανίσω τη μία για να ακούσω την άλλη. Η αγάπη δεν χρειάζεται να έρθει αφού πάψει ο φόβος. Μπορεί να έρθει μαζί με τον φόβο. Και τότε, ίσως, να είναι και πιο αυθεντική.
Ίσως η αγάπη δεν είναι αυτό που φανταζόμασταν…
Ίσως δεν είναι μια φωτιά που μας κατακαίει, αλλά ένα φως που σιγά-σιγά μας ζεσταίνει. Ίσως δεν είναι να «χαθούμε» στον άλλον, αλλά να βρούμε έναν τρόπο να σταθούμε δίπλα του, μαζί του — χωρίς να χαθούμε από τον εαυτό μας.
Ίσως η αγάπη να μην είναι υπερβατική ή παραμυθένια. Αλλά ανθρώπινη. Εύθραυστη. Με φόβο και ελπίδα να συνυπάρχουν.
Κι ίσως αυτό να την κάνει αληθινή.
Αν το διαβάζεις αυτό και νιώθεις παρόμοια, θέλω να σου πω ένα πράγμα: δεν είσαι μόνος. Δεν είσαι η μόνη που φοβάται την ίδια αγάπη που λαχταρά. Είμαστε πολλοί που κουβαλάμε αυτή την αντίφαση στην καρδιά.
Και ίσως, σε έναν κόσμο που μας λέει συνεχώς να “ξεπεράσουμε τους φόβους μας”, η μεγαλύτερη γενναιότητα να είναι απλώς να τους παραδεχτούμε — και να συνεχίσουμε να αγαπάμε.
