Η κατανάλωση τσαγιού έχει συνδεθεί με διάφορα οφέλη για την υγεία, συμπεριλαμβανομένου του χαμηλότερου κινδύνου για καρδιακές παθήσεις και του βαθμού φλεγμονής στο σώμα. Αυτά τα ξέραμε.
Τώρα, μια νέα μελέτη από ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Northwestern αποκαλύπτει ένα άλλο εκπληκτικό πλεονέκτημα του συγκεκριμένου ροφήματος: Μπορεί να βοηθήσει στον καθαρισμό του νερού.
Η παρασκευή τσαγιού μπορεί να απορροφήσει βαρέα μέταλλα όπως ο μόλυβδος και το κάδμιο, σύμφωνα με τη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ACS Food Science & Technology.
Οι συγγραφείς ερεύνησαν πώς η απορρόφηση των βαρέων μετάλλων εξαρτιόταν από διαφορετικούς τύπους τσαγιού – μαύρο, πράσινο, oolong, λευκό, χαμομήλι και rooibos – τις μεθόδους παρασκευής και αν ήταν σκέτα φύλλα ή μέσα σε σακούλες από βαμβάκι, νάιλον ή κυτταρίνη (ένα φυσικό βιοδιασπώμενο υλικό από πολτό ξύλου).
Πώς έγινε το τεστ
Για το πείραμα απορρόφησης, η ομάδα δημιούργησε διαλύματα από νερό που περιείχαν ποσότητες μολύβδου και άλλων μετάλλων όπως το κάδμιο, το χρώμιο, ο χαλκός και ο ψευδάργυρος, και στη συνέχεια τα θέρμανε λίγο κάτω από το σημείο βρασμού. Στη συνέχεια, οι ερευνητές βύθισαν φύλλα τσαγιού ή φακελάκια για διάφορες χρονικές περιόδους, από δευτερόλεπτα έως 24 ώρες, πριν μετρήσουν πόσο από τα μέταλλα παρέμεναν στο νερό.
Οι σακούλες κυτταρίνης είχαν την καλύτερη απόδοση, ενώ οι σακούλες από βαμβάκι και νάιλον δεν απορρόφησαν σχεδόν κανένα από τα μέταλλα.
Ο τύπος και το άλεσμα του τσαγιού είχαν επίσης μικρή σημασία. Τα λεπτά αλεσμένα φύλλα, ειδικά αυτά του μαύρου τσαγιού, απορρρόφησαν περισσότερους ρύπους από τα ολόκληρα φύλλα.
Η παρασκευή τσαγιού μπορεί γενικά να φιλτράρει περίπου το 15% του μολύβδου από το πόσιμο νερό, διαπίστωσαν οι ερευνητές. Αυτή η εκτίμηση βασίζεται σε μια κούπα νερό και ένα φακελάκι τσαγιού που παρασκευάζονται για τρία έως πέντε λεπτά. Ωστόσο, ο πιο σημαντικός παράγοντας μεταξύ όλων των τύπων πειραμάτων ήταν η διάρκεια του χρόνου που οι ερευνητές εμβάπτιζαν το τσάι – όσο περισσότερο το άφηναν να μουλιάσει, τόσο καλύτερη ήταν η προσρόφηση μετάλλου.
Στην πράξη πάντως είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς ότι θα μπορέσει να ”καθαρίζει” το νερό που πίνει με αυτό τον τρόπο.
”Οι συγκεντρώσεις που δοκιμάστηκαν στη μελέτη αντιπροσωπεύουν μια ακραία ποσότητα μολύβδου στο νερό”, δήλωσε η Δρ Tasha Stoiber, ανώτερος επιστήμονας στο Environmental Working Group που δε συμμετείχε στη μελέτη.
