Οι εικόνες λένε πάντα αλήθεια. Και μού θύμισαν γλυκιές στιγμές που δε θα’ θελα ποτέ να ξεχάσω – κι ευτυχώς δεν ξέχασα.
17 Μαρτίου 2004. Δε θα φύγει από το μυαλό μου αυτή την ημερομηνία όσα χρόνια κι αν περάσουν. Είναι η μέρα που αναλαμβάνω μαζί με την γενική διεύθυνση του ”Ρυθμός 949”, και την πρωινή ζώνη του σταθμού, με ραδιοφωνικό ταίρι την κολλητή μου φίλη. Το Κατερινάκι. Την Κατερίνα Ζαρίφη.
Η Κατερίνα τότε δεν ήταν ακόμη γνωστή στο ευρύ κοινό, έκανε καριέρα πίσω από τις κάμερες και ήταν αγαπητή σε όλους μας. Αλλά όλοι ξέραμε πως αδικούνταν πίσω από το φακό. Το μπρίο, η αυθεντικότητα και η ανεξάντλητη ενέργειά της δεν παλεύονταν, με μάγευαν πάντα! Ήταν λογικό λοιπόν να αγαπηθεί αμέσως από το κοινό!
Όπως αποδείχτηκε, αυτή η συνεργασία δεν ήταν απλώς μια επαγγελματική σύμπραξη, αλλά μια συνάντηση δύο φίλων που μοιράστηκαν το ίδιο πάθος για την επικοινωνία, που δε δίστασαν να μοιραστούν προσωπικές τους στιγμές με χιούμορ και ειλικρινή διάθεση! Γέλια, τρέλα, χοροί, βρισίδια, φτυσίματα, καυγάδες, ειρωνικά σχόλια, χωρίς να έχουν την ανάγκη να είναι politically correct!
Τα χρόνια κύλησαν, οι δρόμοι μας χωρίστηκαν, κάναμε νέα ταιριάσματα, η φιλία μας όμως και η αγάπη μας για το ραδιόφωνο παραμένει!
Πάντα συγκινούμαι όταν κοιτάζω τις παλιές φωτογραφίες μας και σκέφτομαι πόσο μαγικό μέσο είναι το ραδιόφωνο και πόσο τυχεροί είμαστε που το υπηρετούμε…
Να σαι καλά Κατερίνα μου…
