Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις το CATS. Όχι γιατί δεν έχει υπόθεση — έχει. Αλλά γιατί αυτό που σε συγκλονίζει δεν είναι η ιστορία του· είναι το συναίσθημα που σου αφήνει. Αυτό που σε ακολουθεί ώρες μετά, μέρες μετά, σαν ένα μικρό φως που αρνείται να σβήσει.
Από τη στιγμή που τα φώτα χαμηλώνουν και η σκηνή γεμίζει με εκείνα τα μάτια που λαμπυρίζουν στο σκοτάδι, ξέρεις ότι κάτι διαφορετικό αρχίζει. Οι γάτες – οι “Jellicle Cats” – δεν παίζουν απλώς ρόλους. Κινούνται, αναπνέουν, σε περικυκλώνουν. Είναι σαν να βρίσκεσαι κι εσύ μέσα στο σύμπαν τους, εκεί που τα πάντα έχουν κάτι από όνειρο και κάτι από μνήμη.
Το CATS δεν είναι ένα κλασικό musical.Είναι μια ποιητική εμπειρία. Ένα ταξίδι μέσα στη νοσταλγία, τη φθορά, τη λαχτάρα για λύτρωση. Κάθε φιγούρα πάνω στη σκηνή αφηγείται κάτι δικό της.
Μια γάτα που υπήρξε όμορφη και τώρα έχει ξεθωριάσει.
Μια άλλη που ψάχνει να ξαναβρεί τη θέση της.
Κι όλες μαζί συνθέτουν ένα μωσαϊκό ανθρώπινης ψυχής – μόνο που εδώ, η ψυχή φοράει γούνα και περπατά στα τέσσερα.
Η μουσική του Andrew Lloyd Webber σε παρασύρει χωρίς να το καταλάβεις.
Κι έπειτα, έρχεται εκείνη η στιγμή. Η Grizabella. Μόνη. Φθαρμένη. Σηκώνει το κεφάλι και ψιθυρίζει: “Memory…” Κι εκεί ο χρόνος σταματά. Το θέατρο σιωπά. Η φωνή της τρέμει, το βλέμμα της ψάχνει τη λύτρωση, κι εσύ νιώθεις κάτι μέσα σου να μαλακώνει. Δεν χρειάζεται να ξέρεις αγγλικά, δεν χρειάζεται να θυμάσαι τους στίχους. Το καταλαβαίνεις αλλιώς — με την καρδιά.
Το “Memory” δεν είναι απλώς ένα τραγούδι· είναι προσευχή. Είναι όλα όσα φοβόμαστε να πούμε δυνατά. Είναι το βλέμμα προς τα πίσω, εκεί που κάποτε ήμασταν ευτυχισμένοι, πριν αλλάξει ο κόσμος. Και είναι η ελπίδα πως, ίσως, μπορούμε να ξαναγεννηθούμε λίγο πιο φωτεινοί, λίγο πιο καθαροί. Όταν τελειώνει η σκηνή, νιώθεις πως κάτι μέσα σου έχει ήδη αλλάξει.
Η σκηνογραφία, ο χορός, τα φώτα, οι κινήσεις – όλα συνθέτουν ένα υπνωτικό παραμύθι. Μα πάνω απ’ όλα, αυτό που μένει είναι η σιωπή του κοινού. Εκείνη η σπάνια, ιερή σιωπή που μόνο η τέχνη μπορεί να προκαλέσει.
Γιατί αυτό είναι το CATS: Ένας καθρέφτης.
Μια υπενθύμιση πως όλοι, κάποτε, υπήρξαμε “Grizabella”.Όλοι βρεθήκαμε μόνοι, κουρασμένοι, να ψιθυρίζουμε τη δική μας εκδοχή του “Memory”.Κι όλοι, με τον τρόπο μας, ψάχνουμε τη στιγμή που θα μας ξαναδεί το φως.
Το CATS δεν σε ψυχαγωγεί· σε ξυπνάει.Σε κάνει να θυμάσαι. Και όταν πέφτει η αυλαία, νιώθεις ευγνωμοσύνη. Γιατί κάτι σου χάρισε. Κάτι σου θύμισε. Κάτι σε λύτρωσε.
???? Αθήνα: Christmas Theater, 5–9 Νοεμβρίου 2025
???? Θεσσαλονίκη: Μέγαρο Μουσικής, 12–16 Νοεμβρίου 2025
????️ Προπώληση μέσω more.com
Υ.Γ.
Όταν άκουσα πρώτη φορά το “Memory”, δεν ήξερα τι να περιμένω.
Δεν το άκουσα απλώς — το ένιωσα.
Κι εκεί, στο σκοτάδι της αίθουσας, ανάμεσα σε δεκάδες ξένους, δάκρυσα.
Ήταν το πιο ανθρώπινο πράγμα που μου συνέβη εδώ και καιρό.
Κι αυτό, νομίζω, είναι η πραγματική δύναμη της τέχνης:
να σε κάνει να θυμάσαι ποιος είσαι, ακόμη κι όταν όλα γύρω σου προσπαθούν να σε κάνουν να ξεχάσεις.
