Μετά τα σαράντα αρχίζεις να βλέπεις πιο καθαρά κάτι απλό: το σώμα δεν σε προδίδει—εσύ το αφήνεις τελευταίο.
Τρεις δουλειές τη μέρα, άγχος που δεν τελειώνει, υποχρεώσεις, deadlines, μηνύματα, ραντεβού που τρέχουν.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε όλα αυτά, χάνεται το πιο βασικό: ο χώρος για σένα.
Έτσι ζούσα για χρόνια.
Ενεργός, μέσα σε όλα, αλλά όχι γυμνασμένος.
Όχι επειδή δεν ήθελα, αλλά επειδή κάθε μέρα έμοιαζε πιο «επείγουσα» από την προηγούμενη.
Και το «θα ξεκινήσω από Δευτέρα» είχε γίνει αστείο με τον εαυτό μου.
Μέχρι που αποφάσισα ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.
Και σε αυτή την αλλαγή μπήκε η προπόνηση — όχι σαν χόμπι, αλλά σαν νέα ρουτίνα.
Εκεί γνώρισα τον Χρήστο Λάκκα.
Σ’ αυτή την ηλικία, η προπόνηση δεν είναι θέμα εμφάνισης.
Είναι θέμα ρυθμού. Θέλεις κάποιον που να καταλαβαίνει ότι όταν μπαίνεις στο γυμναστήριο, δεν κουβαλάς μόνο το σώμα σου, κουβαλάς και ολόκληρη τη μέρα σου.
Χρειάζεσαι:
- Σταθερότητα.
Κάποιον που θα σου βάλει πρόγραμμα εκεί που δεν υπήρχε πρόγραμμα. - Καθαρή καθοδήγηση.
Όχι φωνές, όχι θεατρινισμούς.
Σταθερές οδηγίες που μπορείς να ακολουθήσεις ακόμα και τις μέρες που είσαι στο 60%. - Ανθρώπινη προσέγγιση.
Να καταλαβαίνει ότι δεν είσαι 20.
Ότι δεν ζεις για το γυμναστήριο.
Ότι έχεις πίεση, άγχος, δουλειές, κούραση…
Να τα λέμε όλα: Προπονητές με ωραία σώματα υπάρχουν πολλοί. Μπράτσα, πλάτες, κοιλιακοί, γλουτοί που αψηφούν τη βαρύτητα…Τα συναντάς παντού.
Αυτά όμως δεν σε κρατούν συνεπή.
Αυτό που μετράει είναι το ύφος και ο χαρακτήρας.
Και εκεί ο Χρήστος ξεχωρίζει:
Ήρεμη σιγουριά.
Δεν φωνάζει.
Δεν πιέζει για εντυπωσιασμό.
Σε βάζει στο πρόγραμμα χωρίς να σε κάνει να νιώθεις πίεση.
Πειθαρχία χωρίς αυταρχισμό.
Ξέρει πότε να σε “σφίξει” και πότε να σου δώσει χώρο.
Υπάρχει μέτρο — και αυτό είναι σπάνιο.
Επαγγελματισμός με ανθρώπινη πλευρά.
Δεν σε κοιτάει αφ’ υψηλού επειδή δεν έχεις γράμμωση.
Ξέρει να διαβάζει τον άνθρωπο, όχι μόνο το σώμα.
Ηγετική παρουσία χωρίς show-off.
Έχει εκείνη τη σταθερή, καθαρή ενέργεια που σε κάνει να θες να είσαι συνεπής.
Όχι για εκείνον — για εσένα.
Ο Χρήστος δεν προέκυψε τυχαία σε αυτόν τον χώρο.
Έχει ζήσει αθλητισμό από μέσα.
Μεγάλωσε στο μπάσκετ, πέρασε από ακαδημίες, έπαιξε σε ομάδες Α1 και Α2, έμαθε τι σημαίνει πειθαρχία, ομάδα, ευθύνη, πίεση, πρόγραμμα.
Αυτή η εμπειρία, αυτά τα παρκέ και αυτές οι χρονιές, βγαίνουν προς τα έξω χωρίς να χρειάζεται να το διαφημίσει.
Φαίνεται στον τρόπο που στήνει την προπόνηση, στο πώς σε αντιμετωπίζει, στο πώς διαβάζει τη μέρα σου πριν καν του την πεις.
Δεν έγινε προπονητής επειδή «έτυχε».
Έγινε επειδή αυτό είναι το περιβάλλον του.
Το ξέρει, το έχει ζήσει, το έχει δουλέψει.
Θέλετε να σας πω μια μεγάλη αλήθεια?
Η μεγαλύτερη αλλαγή που ένιωσα δεν ήταν στο σώμα.
Ήταν στο μυαλό.
Απέκτησα ένα κομμάτι μέσα στη μέρα που είναι μόνο για μένα.
Ένα σταθερό σημείο, χωρίς τη φασαρία του υπόλοιπου 24ώρου.
Και κάπως έτσι, η προπόνηση έγινε καθημερινότητα!
Όχι επειδή έγινα ξαφνικά fitness icon.
Αλλά επειδή εκεί μέσα καθαρίζει το κεφάλι.
Ξεμπλοκάρει η σκέψη.
Ευθυγραμμίζεται η μέρα.
Το γυμναστήριο έγινε το μέρος όπου χαμηλώνει ο θόρυβος.
Και αυτό, για έναν άντρα που ζει στα 100 χλμ/ώρα, είναι ανεκτίμητο.
Ο καλός προπονητής δεν σου αλλάζει μόνο το σώμα.
Σου αλλάζει τη στάση απέναντι στη ζωή.
Σου δίνει πρόγραμμα, ρυθμό, συνέπεια.
Σου δίνει χώρο για εσένα.
Και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Χρήστο, σε ευχαριστώ!
