Δεν είναι ένα βιβλίο που θα σου πει μια «ιστορία».
Είναι ένα βιβλίο που θα σε βάλει να καθίσεις δίπλα σε παιδιά που δεν έπρεπε ποτέ να ζουν έτσι — και θα σου ζητήσει να αντέξεις να τα κοιτάξεις χωρίς να κάνεις πίσω.
Η Rishøi γράφει για την παιδική ηλικία όχι όπως θα θέλαμε να είναι, αλλά όπως συχνά είναι και δεν αντέχουμε να παραδεχτούμε. Με φτώχεια, απουσία, εγκατάλειψη. Με ενήλικες που υπάρχουν σωματικά αλλά όχι ουσιαστικά. Με παιδιά που αναγκάζονται να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους.
Και το κάνει με έναν τρόπο σχεδόν ψιθυριστό.
Χωρίς μελοδραματισμούς. Χωρίς καταγγελίες.
Αυτό είναι που πονάει περισσότερο!
Οι ήρωες του βιβλίου δεν ζητούν θαύματα.
Δεν ζητούν σωτηρία. Δεν ζητούν δικαιοσύνη.
Ζητούν:
• λίγη ζεστασιά
• λίγη σταθερότητα
• κάποιον να μην φύγει
Και όταν αυτά δεν έρχονται, εφευρίσκουν κάτι άλλο: τη φαντασία. Όχι σαν παιχνίδι, αλλά σαν άμυνα. Σαν τρόπο να συνεχίσουν να αναπνέουν.
Τα «αστέρια» του τίτλου δεν είναι όνειρο επιτυχίας.
Είναι το τελευταίο σημείο όπου μπορεί να ακουμπήσει ένα παιδικό βλέμμα όταν όλα τα υπόλοιπα έχουν γίνει βαριά.
Το τέλος του βιβλίου είναι ίσως το πιο συζητήσιμο και το πιο σκληρό του σημείο.
Γιατί δεν σου δίνει απάντηση.
Δεν ξέρεις ξεκάθαρα αν τα παιδιά σώζονται, αν χάνονται, αν απλώς συνεχίζουν.
Και όσο περνάει η ώρα, καταλαβαίνεις πως αυτό ακριβώς ήθελε η συγγραφέας.
Γιατί σε πολλές πραγματικές ζωές:
• δεν υπάρχει λύτρωση
• δεν υπάρχει κάθαρση
• δεν υπάρχει «μετά»
Υπάρχει μόνο το πριν και το κατά τη διάρκεια.
Και αυτό το τέλος σε αναγκάζει να αναρωτηθείς όχι τι έγινε, αλλά πόσες φορές συμβαίνει.
Η μεγάλη δύναμη του “Ο δρόμος προς τ’ αστέρια” είναι ότι δεν φωνάζει.
Δεν προσπαθεί να σε συγκινήσει.
Δεν σε χειραγωγεί συναισθηματικά.
Σε αφήνει μόνο, ως αναγνώστη, να γεμίσεις τα κενά.
Και αυτά τα κενά είναι βαριά.
Είναι από εκείνα τα βιβλία που:
• δεν θες να τα διαβάσεις γρήγορα
• δεν θες να τα προτείνεις σε όλους
• αλλά νιώθεις ότι κάτι μέσα σου άλλαξε αφού τα διάβασες
Γιατί αξίζει να το διαβάσεις
Όχι γιατί «θα σου αρέσει».
Αλλά γιατί θα σε αγγίξει εκεί που δεν φαίνεται.
Γιατί σου θυμίζει ότι:
• κάποια παιδιά δεν έχουν επιλογές
• κάποιοι δρόμοι δεν οδηγούν πουθενά
• και μερικές φορές το μόνο που απομένει είναι να κοιτάξεις ψηλά
Όχι για να φύγεις.
Αλλά για να αντέξεις.
Δεν ξέρω αν στο τέλος τα παιδιά ζουν ή πεθαίνουν.
Ξέρω όμως ότι δεν ξεχνιούνται.
Και αυτό, για μένα, είναι η μεγαλύτερη επιτυχία αυτού του βιβλίου.
Βαθμολογία: ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐/5
ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Καθώς η ιστορία ξετυλίγεται, πονάς για τα κορίτσια – αλλά και για όλους εμάς σε αυτόν τον κόσμο που έχουμε χτίσει, όπου τα χρήματα πολύ συχνά είναι πιο σημαντικά από την καλοσύνη.
The New York Times
Υπάρχει πραγματική μαγεία σε αυτό το γοητευτικό μυθιστόρημα για τη φροντίδα, την κοινότητα και την καλοσύνη των ξένων. Μια βαθιά συγκινητική ιστορία που θα αγγίξει τις καρδιές πολλών αναγνωστών.
Douglas Stuart
Ένα πανέμορφο μυθιστόρημα για την οικογένεια, την ομορφιά και την καλοσύνη.
Daily Mail
Μια συγκινητική ιστορία δύο παιδιών που προσπαθούν με κάθε τρόπο να φροντίσουν το ένα το άλλο.
Kirkus Reviews
Info:
ISBN: 978-618-03-4587-2
Μετάφραση: Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη
Σελίδες: 200
Διαστάσεις: 13 x 18
Ξενόγλωσσος τίτλος: Brightly Shining
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
H Ingvild H. Rishoi (Ίνβιλ Χ. Ρισχέι, 1978) γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Όσλο. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε δέκα γλώσσες. Για το συγγραφικό της έργο έχει τιμηθεί με πλήθος διακρίσεων, μεταξύ των οποίων και με το Βραβείο Brage, το Βραβείο Κριτικών και το Βραβείο P. O. Enquist. Ο δρόμος προς τα αστέρια κυκλοφόρησε το 2021 στη Νορβηγία, τη Σουηδία και τη Δανία ταυτόχρονα, και γνώρισε ενθουσιώδη υποδοχή και στις τρεις χώρες. Χαιρετίστηκε αμέσως ως ένα σύγχρονο κλασικό. Mεταφράζεται σε πάνω από τριάντα γλώσσες, ενώ ετοιμάζεται και η κινηματογραφική του διασκευή. Το 2024 η Σουηδική Ακαδημία της απένειμε το πολύ σημαντικό Βραβείο Dobloug για τη συνεισφορά της στη νορβηγική λογοτεχνία.
Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
