Κάθομαι απέναντί του και το κοιτάζω. Πριν δέκα μέρες, αυτό το δέντρο ήταν το κέντρο του κόσμου μου. Σήμερα, είναι απλώς ένας σωρός από πλαστικές βελόνες και καλώδια που μπερδεύονται στο πάτωμα. Το χέρι μου πάει στον διακόπτη, αλλά σταματάει. Ξέρω πως αν πατήσω το “off”, η σιωπή που θα απλωθεί στο δωμάτιο θα είναι πιο βαριά από αυτή που μπορώ να αντέξω.
Δεν ξέρω πώς να το ονομάσω αυτό που νιώθω, και ίσως δεν χρειάζεται. Είναι αυτό το σφίξιμο που σε βρίσκει την ώρα που το σπίτι είναι γεμάτο κόσμο, αλλά εσύ νιώθεις σαν να είσαι πίσω από ένα τζάμι. Βλέπεις τα χείλη τους να κουνιούνται, ακούς τα γέλια, αλλά η δική σου συχνότητα έχει χαθεί κάπου ανάμεσα στις αναμνήσεις και στις προσδοκίες που δεν ήρθαν ποτέ.
Μπορεί να δουλεύεις αυτές τις μέρες. Να βλέπεις τον κόσμο να περνάει από μπροστά σου φορτωμένος σακούλες και ευχές, κι εσύ να αναρωτιέσαι αν είσαι ο μόνος που νιώθει αυτή την παράξενη «αποσύνδεση». Ή μπορεί να είσαι σε ένα τραπέζι με την οικογένεια, και ξαφνικά μια ερώτηση, μια λέξη, μια μυρωδιά, να σου θυμίζει όλα εκείνα που λείπουν. Όλα εκείνα που καμία γιρλάντα δεν μπορεί να κρύψει.
Είναι μια μοναξιά «πολυτελείας», θα πει κάποιος. «Αφού είσαι καλά, αφού έχεις κόσμο, αφού έχεις δουλειά, τι σου φταίει;».
Δεν μου φταίει τίποτα. Απλώς, η ψυχή δεν ακολουθεί πάντα το ημερολόγιο. Δεν μπορείς να της επιβάλεις να γιορτάσει επειδή το είπε μια κόκκινη ημερομηνία. Κι αυτή η μελαγχολία που σε επισκέπτεται, δεν είναι εχθρός. Είναι η φωνή σου που σου λέει ότι κουράστηκες να προσποιείσαι τη λάμψη. Είναι η ανάγκη σου να είσαι εσύ, χωρίς τα «χρόνια πολλά» να λειτουργούν σαν προπέτασμα καπνού.
Σε λίγο θα σηκωθώ και θα το σβήσω το φως. Θα μείνω για λίγο στο σκοτάδι.
Και ξέρεις κάτι; Μέσα σε αυτό το σκοτάδι, εκεί που δεν χρειάζεται να φανώ χαρούμενος, εκεί που δεν χρειάζεται να αποδείξω ότι «περνάω καλά», νιώθω μια παράξενη ανακούφιση. Ένα δάκρυ που κυλάει αργά, όχι από λύπη, αλλά από ελευθερία. Γιατί επιτέλους, η γιορτή τέλειωσε και μπορώ να επιστρέψω σε μένα.
Κι ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη ελπίδα: Ότι η αλήθεια μας είναι πάντα εκεί, περιμένοντας να σβήσουν τα λαμπάκια για να μας ξανασυστηθεί. Πιο γυμνή, πιο αληθινή, πιο δική μας από ποτέ.
Μ.Π.
