Η πόλη ήταν παγωμένη εκείνο το βράδυ, με τα χριστουγεννιάτικα φώτα να κρέμονται πάνω από τους δρόμους σαν μικρές υποσχέσεις. Εκείνος γύριζε από τη δουλειά αργά, κουρασμένος, κρατώντας στα χέρια του ένα κόκκινο κουτί με μελομακάρονα από τα Bread Factory. Το είχε πάρει βιαστικά, μηχανικά σχεδόν, χωρίς να ξέρει σε ποιον θα το δώσει — ή αν θα το άφηνε απλώς στο τραπέζι του, όπως τόσα άλλα.
Μόλις μπήκε στο σπίτι, τον υποδέχτηκε η σιωπή που τον περίμενε κάθε βράδυ.
Το μικρό δέντρο στη γωνία τρεμόπαιζε, προσποιούμενο τη ζεστασιά.
Η μοναξιά δεν έκανε θόρυβο, αλλά είχε βάρος.
Ένα βάρος γνώριμο, σχεδόν σταθερό, σαν σκιά που δεν αλλάζει θέση.
Κάθισε στον καναπέ με το κουτί στα χέρια.
Και κάτι μέσα του — ένα μικρό σκίρτημα, μια χριστουγεννιάτικη ενοχή, μια ανθρώπινη ανάγκη — του είπε πως δεν γίνεται να αφήσει αυτή τη νύχτα έτσι.
Σηκώθηκε, πήρε το κουτί και βγήκε ξανά από το σπίτι.
Ανέβηκε τις σκάλες.
Στον πρώτο όροφο δίστασε.
Στον δεύτερο σκέφτηκε να γυρίσει πίσω.
Στον τρίτο θυμήθηκε γιατί πήρε το κουτί.
Η γιαγιά Ελπίδα.
Ζούσε χρόνια μόνη της — αλλά φέτος, για πρώτη φορά, πραγματικά μόνη.
Από τότε που έχασε τον άντρα της, οι κινήσεις της έγιναν πιο αργές, το χαμόγελό της πιο αχνό, η παρουσία της στον διάδρομο πιο σπάνια.
Χτύπησε την πόρτα διστακτικά.
Η γιαγιά άνοιξε. Τα μάτια της είχαν εκείνη τη γλυκιά, κουρασμένη θλίψη που δεν ζητάει τίποτα αλλά καταλαβαίνει τα πάντα.
«Σας έφερα κάτι…» είπε και της έδωσε το κόκκινο κουτί.
Το πήρε με τα δύο χέρια, σαν να κρατούσε θαλπωρή.
«Πέρασε μέσα», του είπε.
Η κουζίνα της ήταν μικρή, φωτεινή, και είχε εκείνη τη ζεστασιά που γεννιέται μόνο όταν κάποιος σε δέχεται γιατί σε χρειάζεται.
Έβαλε τσάι, έβγαλε δυο μελομακάρονα και άρχισε να του μιλά.
Όχι με δράματα.
Με απλότητα.
Με την αλήθεια ανθρώπου που κουβαλάει αναμνήσεις πιο βαριές από τις λέξεις.
Και εκείνος… άκουγε.
Αυτό, μόνο.
Αλλά αρκούσε.
Κάθε της κουβέντα, κάθε μικρή παύση, κάθε χαμόγελο που έτρεμε στην άκρη των χειλιών της, έκανε και ένα κομμάτι της δικής του μοναξιάς να λιώνει.
Όταν σηκώθηκε να φύγει, η γιαγιά τον ακούμπησε απαλά στο χέρι.
«Ξέρεις… φοβόμουν πολύ αυτή τη νύχτα», του είπε.
«Κι εσύ με έσωσες χωρίς καν να το ξέρεις.»
Κατεβαίνοντας τις σκάλες, ένιωθε πιο ανάλαφρος.
Καμία αλλαγή δεν είχε γίνει στο σπίτι του — κι όμως κάτι είχε αλλάξει μέσα του.
Γιατί πολλές φορές, η μικρή πράξη καλής θέλησης, εκείνη που κάνεις σιωπηλά, γίνεται η πιο μεγάλη.
Όταν μπήκε ξανά στο σπίτι του, το δέντρο έμοιαζε να φωτίζει λίγο παραπάνω.
Ίσως γιατί και μέσα του είχε ανάψει κάτι μικρό.
Κάτι ανθρώπινο.
Κάτι που του θύμιζε πως οι νύχτες δεν σώζονται μόνες τους.
Καμιά φορά, τις σώζει ένα κόκκινο κουτί με μελομακάρονα.
Και η απόφαση να χτυπήσεις μια πόρτα.
M.Π.
