Ποτέ δεν ξέρεις πώς μπορείς να επηρεαστείς από κάτι. Το αντιλήφθηκα τώρα, που το εφηβάκι η κόρη μου ξεκίνησε να παρακολουθεί το Stranger Things.
Η σειρά ως γνωστόν έχει σαρώσει. Θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες, γιατί συνδιάζει μυστήριο, αγωνία, τρόμο, επιστημονική φαντασία, κοινωνικές σχέσεις, εφηβικές ανησυχίες… Οχι όμως μόνον αυτά.
Το κυριότερο: Είναι σήριαλ εποχής. Διαδραματίζεται στα 80s. Σε εκείνη τη δεκαετία που κανείς πια δε θυμάται, ούτε καν εκείνοι που την έζησαν, όπως εγώ.
Για μένα, και για πάρα πολλούς άλλους, η δεκαετία του 80 θεωρήθηκε ως η πιο κιτς δεκαετία που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη.
Υπερβολική και κακόγουστη σε όλα της. Φανταχτερή όσο δεν παίρνει. Λάμψη, χρώματα, νέον φώτα, σε σοκαριστικές αναλογίες και συνδυασμούς. Για πρώτη φορά το “εγώ” έγινε statement και η καταναλωτική νοοτροπία απέκτησε σάρκα και οστά.
Η ποπ αισθητική; Ανάλογη. Η ποπ μουσική; Εννοείται. Σκεφτείτε μόνο τα glam rock συγκροτήματα – χωρίς βέβαια να παραβλέπω την συγκλονιστική της παρακαταθήκη.
Η ποπ μόδα; Ακόμα χαμογελάμε με τις άσπρες κάλτσες και τα σκαρπίνια του Michael Jackson στο Billie Jean. “Και η άσπρη μου η κάλτσα λαμπίριζε στο στρομπόλι της ντίσκο”, τραγουδούσαν εύστοχα τα Ημισκούμπρια.
Κι όμως, για την κόρη μου τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σημασία, παρ’όλο που τα παρατηρεί να περνούν ως σκηνικό μπροστά της.
“Τι ωραία που περνούσατε τότε βρε μπαμπά”, μου είπε με μια αταίριαστη για εκείνη νοσταλγία.
“Να σε προειδοποιήσω: Δεν είχαμε κινητά και Ιντερνετ τότε”, της απάντησα, παίζοντας με τους εθισμούς της.
“Ακριβώς γι αυτό”, μού πέταξε με κλασσικά απαξιωτικό εφηβικό ύφος.
Κι έμεινα να την κοιτάζω. Γιατί η Ειρήνη είχε αισθανθεί με τις κεραίες της το πραγματικό νόημα εκείνης της δεκαετίας.
Οτι είμαστε χαρούμενοι.
Οτι είχαμε χρήμα στην τσέπη – όχι γιατί αμειβόμασταν καλύτερα, αλλά γιατί τα λεφτά έπιαναν τόπο (ο πατέρας μου είχε ένα μαγαζί και κατάφερε να μάς αφήσει δυο σπίτια).
Οτι είμαστε εξωστρεφείς και κεφάτοι – παρτάραμε ασύστολα, χορεύαμε στην πίστα και φλερτάραμε σε βαθμό κακουργήματος
Οτι είμαστε πιο κοντά ο ένας στον άλλον. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν κινητά. Η μάλλον εξαιτίας της έλλειψής τους.
Οτι δεν υπήρχε κανένα είδος ρατσισμού, ριζοσπαστισμού, φονταμενταλισμού. Αν αποκαλούσαμε έναν μαύρο “αράπη”, ήταν γιατί το έλεγε κι ο Ζαμπέτας. Και δεν θέλαμε να τον προσβάλλουμε. Απλά δεν ξέραμε άλλη λέξη.
Οτι τα άγχη μας ήταν στο μίνιμουμ.
Οτι η τεχνολογία δεν είχε τον έλεγχο της ζωής μας. Περιμέναμε με τη σειρά στην οικογένεια να τηλεφωνήσουμε από τη μοναδική συσκευή του σπιτιού. Η δε τηλεόραση ήταν μία. Και οι δίσκοι στο πικάπ μας ήταν μετρημένοι και πολύτιμοι (και χιλιοπαιγμένοι). Το walkman ήταν το ιδιωτικό μας Spotify.
Κι αυτά τα εκτίμησε ένα παιδί 14 ετών. Για μια στιγμή, έδειξε ότι θα μπορούσε να ανταλλάξει το κινητό και το TikTok με ένα ταξίδι σε εκείνο το παρελθόν. Δίνοντάς μου να καταλάβω, ότι είναι κολλημένη στο κινητό της γιατί απλά, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
“Σαπώ” λποιπόν στους δυο παραγωγούς της σειράς, του αδελφούς Duffer. Αν και γεννήθηκαν το 1984 και μεγάλωσαν στα 90s, αποτίουν μέγιστο φόρο τιμής σε εκείνη την αθώα εποχή. Κι οφείλω να πω, πως τα τραγούδια που ντύνουν μουσικά τα επεισόδια της σειράς είναι …κέντημα. Ενα έχω να πω: Το ότι η κόρη μου πρόσθεσε στο κινητό της τους Clash και την Kate Bush, ήταν κάτι που με ξεπέρασε…
Γ.Κ.
