H σκηνή είναι πραγματική. Σκηνικό: Ένα από τα πιο “instagrammable” στέκια για brunch στου Ψυρρή.
Χρόνος: Κυριακή, γύρω στις 11 στο πρωί.
Μπροστά μας, στο απέναντι τραπεζάκι, ένα ζευγάρι “δέκα στα δέκα”. Ντύσιμο; Η χαρά της μόδας. Τα σωστά χρώματα, (καφέ εννοείται, το φετινό “χρώμα του φθινοπώρου” όπως προστάζει η Pantone), τα σωστά layers, το σωστό χτένισμα για εκείνον, το σωστό μακιγιάζ για εκείνη.
Ανέκφραστοι, δεν ανταλλάσσουν βλέμμα.
Οι καρέκλες τους απέχουν πενήντα πόντους απόσταση το πολύ. Τα βλέμματά τους απέχουν χιλιόμετρα.
Ωσπου ο σερβιτόρος εμφανίζεται ανάμεσά τους με ένα παγωτό – χολιγουντιανή υπερπαραγωγή. Τεράστιο. Τα Ιμαλάια σε τζελάτο. Μια σοκολατί οροσειρά, με βουνοκορφή από λευκή κρέμα. Πολύχρωμες τρούφες, μπισκοτάκια και ομπρελίτσες διακοσμούν τις πλαγιές.
Το ακουμπά στο τραπέζι μπροστά τους και αποσύρεται.
Το κοιτούν και το …θαύμα γίνεται.
Εκείνη, με μια κίνηση, σηκώνεται και κάθεται στην αγκαλιά εκείνου, ακουμπώντας με γλύκα το ξανθό πρόσωπό της στο δικό του. Εκείνος ανταποκρίνεται με ανείπωτη ευτυχία.
Βγάζουν το κινητό, το σηκώνουν μπροστά τους στο ύψος της σέλφι και απαθανατίζουν την γαστριμαργική και προσωπική ευτυχία του δευτερολέπτου. Γελαστοί, ευτυχισμένοι, υπέροχοι.
Μόλις η σέλφι πάρει το δρόμο της για το ταξίδι στο άπειρο των social media, εκείνη αφήνει το κινητό, σηκώνεται και κάθεται αμίλητη στην καρέκλα. Το γλυκό ανέγγιχτο.
Κι έζησαν αυτοί (τάχαμου) καλά, κι εμείς σίγουρα καλύτερα. Πιο αληθινοί, πιο χορτάτοι από ζωή. Μια ζωή που δεν είναι ΑΙ.
Γιατί μόνο από τις συγκρίσεις καταλαβαίνεις τι πραγματικά έχεις…
