Κάποια στιγμή στη ζωή μας, όλοι συνειδητοποιούμε πως το ποιοι είμαστε σήμερα δεν οφείλεται μόνο σε αυτούς που μπήκαν στη ζωή μας, αλλά κυρίως σε εκείνους που έφυγαν.
Σε εκείνες τις παρουσίες που κάποτε ήταν φωτεινές και ζωντανές, μα τώρα υπάρχουν μόνο σαν ανάμνηση. Σε εκείνες τις σχέσεις που μας σμίλεψαν μέσα από την απώλεια, στην αγάπη που δεν άντεξε, στη φιλία που ξεθώριασε, στο όνειρο που δεν έγινε ποτέ πράξη.
Κι όμως, είναι αυτοί οι άνθρωποι —οι απόντες— που μας διαμόρφωσαν περισσότερο από τους παρόντες…
Υπάρχει κάτι παράξενο στη δύναμη του «πίσω».
Στις σιωπές που αφήνουν όσοι κάποτε μίλησαν δυνατά στη ζωή μας.
Στα βλέμματα που κάποτε μας έψαχναν και τώρα δεν μας γνωρίζουν πια.
Αυτό το «πίσω» είναι ο χώρος όπου γεννιούνται τα “αν”, τα “ίσως”, τα “δεν έπρεπε”.
Και εκεί, μέσα σ’ αυτό το παρελθόν που κουβαλάμε χωρίς να το δείχνουμε, κρύβεται το αληθινό μας πορτρέτο.
Δεν είναι οι επιτυχίες, ούτε οι μεγάλοι σταθμοί που μας καθορίζουν.
Είναι τα κομμάτια που αφήσαμε πίσω με πόνο, τα «αντίο» που μας άλλαξαν για πάντα, οι δρόμοι που δεν ξαναπερπατήσαμε ποτέ.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: Η μετριότητα ως αρετή και η δύναμη ως αμαρτία
Όσο μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε ότι η ζωή δεν προχωρά με προσθέσεις, αλλά με αφαιρέσεις.
Δεν γεμίζουμε, αδειάζουμε.
Μαθαίνουμε να διαλέγουμε λιγότερους ανθρώπους, λιγότερες λέξεις, λιγότερους θορύβους.
Γινόμαστε πιο ήσυχοι, πιο επιλεκτικοί, πιο αληθινοί.
Και είναι τότε που καταλαβαίνουμε: δεν χάσαμε τίποτα.
Απλώς ξεφλουδίσαμε ό,τι δεν μας ανήκε.
Αφήσαμε πίσω ό,τι δεν είχε πια θέση στη διαδρομή μας.
Ό,τι δεν ταίριαζε με τον άνθρωπο που γινόμασταν.
Η απώλεια δεν είναι πάντα θλίψη.
Μερικές φορές είναι λύτρωση.
Γιατί κάθε φορά που αφήνεις κάτι πίσω, φέρνεις λίγο πιο κοντά τον εαυτό σου.
Κάθε φορά που κλείνεις μια πόρτα, γλυτώνεις από κάτι που θα σε κρατούσε στάσιμο.
Δεν χρειάζεται να κουβαλάμε όλους τους ανθρώπους μαζί μας.
Μερικοί ήρθαν απλώς για να μας δείξουν κάτι.
Άλλοι για να μας μάθουν ποιοι δεν θέλουμε να γίνουμε.
Και άλλοι για να μας πονέσουν τόσο, ώστε να ξυπνήσουμε.
Το πιο σκληρό μάθημα είναι πως δεν μπορούμε να σώσουμε κανέναν που δεν θέλει να σωθεί — ούτε να κρατήσουμε κανέναν που είναι έτοιμος να φύγει.
Κι εκεί, μέσα σ’ αυτή την αποδοχή, αρχίζει η ωριμότητα.
Στο τέλος της ημέρας, είμαστε το άθροισμα όλων όσων είπαμε «αντίο».
Είμαστε οι αποφάσεις που μας στοίχισαν, οι επιλογές που μας πόνεσαν, οι στιγμές που μας άφησαν γυμνούς, μα αληθινούς.
Ό,τι αφήσαμε πίσω, μας έχτισε πιο γερά απ’ ό,τι νομίζαμε.
Αυτό είναι το μυστήριο της ανθρώπινης ψυχής:
ό,τι δεν έχουμε πια, αυτό ακριβώς μας κάνει να υπάρχουμε με μεγαλύτερη ένταση.
Ό,τι χάσαμε, μας δίνει την ευκαιρία να εκτιμήσουμε το λίγο, το αληθινό, το τώρα.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: Τομές στη ζωή: Όταν όλα αλλάζουν χωρίς προειδοποίηση
Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε την απώλεια.
Χρειάζεται να τη σεβόμαστε.
Γιατί χωρίς αυτήν, δεν θα είχαμε ποτέ γνωρίσει την αξία του εαυτού μας.
Ίσως τελικά να μη μας διαμορφώνουν οι άνθρωποι που γνωρίζουμε,
αλλά αυτοί που κάποτε κρατήσαμε και τελικά αφήσαμε.
Κι ίσως, μέσα σε κάθε «πίσω», να κρύβεται το πιο θαρραλέο «μπροστά» της ζωής μας.
Μ.Π.
