Πρόσφατα κάποιος με ρώτησε: «Καλά, πώς αποφάσισες να ξεκινήσεις αυτό που κάνεις; Ένιωθες έτοιμος;»
Και γέλασα. Όχι απλά χαμογέλασα, μιλάμε για κανονικό γελάκι-με-σβήσιμο τύπου «φίλε, αν ήξερες».
Δεν ήμουν έτοιμος. Ούτε για πλάκα. Ούτε από άποψη γνώσεων, ούτε από εμπειρία, ούτε από “τι θα πει ο κόσμος”. Και ξέρεις κάτι; Ούτε τώρα νιώθω πάντα έτοιμος. Αλλά κάπου στη διαδρομή ανακάλυψα ότι το «είμαι έτοιμος» είναι μια απάτη. Ένας μύθος. Κάτι σαν το «θα κάνω τα πάντα μόλις τακτοποιήσω το σπίτι» ή «θα ξεκινήσω δίαιτα από Δευτέρα». Spoiler: κανείς δεν είναι έτοιμος και οι Δευτέρες είναι υπερεκτιμημένες.
Ξεκίνησα πράγματα με το ένα μάτι ανοιχτό και τον καφέ στο στόμα. Ξεκίνησα ενώ δεν είχα ιδέα αν «κάνω για αυτό». Είπα «ναι» σε projects ενώ μέσα μου έλεγα «απλά μη λιποθυμήσεις στη μέση». Ξεκίνησα να γράφω ενώ η εσωτερική μου φωνή μού έλεγε ότι μάλλον δεν έχω τίποτα σπουδαίο να πω (και σε καμία περίπτωση αρκετά φίλτρα να φαίνομαι έξυπνος/καλλιεργημένος/instagrammable).
Και να σου πω την αλήθεια; Ένα κομμάτι μου σκόπιμα δεν ήθελε να είμαι τέλειος. Ήθελα απλώς να είμαι παρών. Εκεί. Να το προσπαθήσω. Να κάνω λάθος. Να κοκκινίσω. Να πω κάτι χαζό. Να γράψω κάτι καλό. Να μείνω άγρυπνος επειδή φοβάμαι ή επειδή ενθουσιάστηκα. Να ζήσω.
Έχουμε εκπαιδευτεί να πιστεύουμε ότι πρέπει πρώτα να τα έχουμε όλα λυμένα: το πτυχίο, το σώμα, την ψυχοθεραπεία (πέντε χρόνια τουλάχιστον), τον καλό φωτισμό, τη σωστή παρέα, την οικονομική ασφάλεια, και μετά να αρχίσουμε να κυνηγάμε αυτά που θέλουμε.
Ναι, και πότε ακριβώς θα είμαστε έτοιμοι; Στην τέταρτη μετενσάρκωση;
Αν περίμενα να είμαι τέλειος, δεν θα ξεκινούσα τίποτα. Και τελικά, κατάλαβα ότι το πιο γενναίο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να πει:
Δεν είμαι έτοιμος. Αλλά λέω ναι!
Είναι ένα «ναι» που δεν μοιάζει με κινηματογραφική στιγμή. Δεν έχει δράμα και μουσική υπόκρουση. Έχει όμως κούραση, αμφιβολία, άγχος, και κάποιες φορές έχει και λίγη ελπίδα. Αυτήν την μικρή, τρεμάμενη φωνή που λέει: «Κι αν πάει καλά; Κι αν τα καταφέρεις;»
Κάπως έτσι ξεκινάει κάτι καινούργιο. Όχι όταν είσαι έτοιμος. Αλλά όταν βαριέσαι πια να περιμένεις την κατάλληλη στιγμή.
Και να σου πω κάτι; Οι περισσότεροι από εμάς, που τρέχουμε όλη μέρα, με λίστα to-do που μοιάζει με κυλινδρικό πάπυρο από αιγυπτιακή καταστροφή, δεν έχουμε τον χρόνο να είμαστε τέλειοι. Αλλά έχουμε ακόμα την επιθυμία να προσπαθήσουμε. Να κάνουμε χώρο μέσα στη μέρα μας για κάτι που ίσως μας πάει λίγο πιο κοντά σε αυτό που είμαστε. Ή σε αυτό που θέλουμε να γίνουμε.
Μερικές φορές, το «ναι» σου δεν αλλάζει τη ζωή. Αλλά σου θυμίζει ποιος είσαι. Και αυτό, για μένα, είναι υπεραρκετό.
Οπότε, αν είσαι κάπου ανάμεσα στο «θέλω» και στο «ναι αλλά…», απλώς δοκίμασε να πεις:
Ναι! Έτσι κι αλλιώς!
Ακόμα κι αν δεν είσαι έτοιμος.
Κανείς μας δεν είναι. Και κοίτα πού φτάσαμε…
