Υπάρχουν κάποια βιβλία που δεν τελειώνουν με την τελευταία τους σελίδα.
Βιβλία που, όταν τα κλείνεις, δεν επιστρέφεις αμέσως στην καθημερινότητα. Δεν σηκώνεσαι. Δεν φτιάχνεις καφέ. Κοιτάς το άπειρο. Ανασαίνεις λίγο πιο βαριά. Και σκέφτεσαι.
Όλα τα βιβλία του Edouard Louis είναι τέτοια βιβλία.
Δεν είναι το είδος της αφήγησης που σε εντυπωσιάζει με ανατροπές ή φανταχτερά λογοτεχνικά πυροτεχνήματα.
Είναι το είδος της γραφής που πονάει από την απλότητά της.
Που μιλάει με ειλικρίνεια και θάρρος για τη βία — όχι μόνο τη σωματική ή τη λεκτική, αλλά και αυτή τη βαθιά, αόρατη βία των κοινωνικών τάξεων, των ρόλων, των υποτιμημένων ζωών.
Ο Louis μιλά για τη μητέρα του.
Μια γυναίκα που τον σημάδεψε, τον απογοήτευσε, τον πλήγωσε και τελικά τον συγκίνησε. Δεν την εξιδανικεύει. Την αγαπά όμως μέσα από την αλήθεια της. Μέσα από τους αγώνες και τις μεταμορφώσεις της. Μέσα από μια διαδρομή χειραφέτησης που, ενώ φαίνεται μακρινή, αγγίζει κάτι βαθύ, ακόμα κι αν δεν έχεις βιώσει τίποτα παρόμοιο.
Και εκεί βρίσκεται η μαγεία αυτού του βιβλίου:
Στο πώς καταφέρνει να γίνει οικείο, χωρίς να είναι δικό σου.
Δεν χρειάζεται να έχεις μεγαλώσει σε βίαιο περιβάλλον. Δεν χρειάζεται να είσαι μητέρα, ούτε παιδί που κουβαλάει θυμό.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχεις καρδιά που μπορεί να ακούσει.
Διαβάζοντάς το, δεν ήμουν παρατηρητής.
Ήμουν μάρτυρας. Ήμουν συνοδοιπόρος.
Κι όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα, ένιωσα πιο ήσυχος αλλά και πιο ταραγμένος. Γιατί η λογοτεχνία, όταν λειτουργεί, κάνει ακριβώς αυτό:
Δεν σε αφήνει ίδιο.
???? Διαβάστηκε με βαθιά συγκίνηση και σεβασμό. Το προτείνω όχι μόνο ως ένα καλό βιβλίο, αλλά ως μια εμπειρία που αξίζει να επιτρέψεις στον εαυτό σου.
????????????????☆
Αξιολόγηση: 4/5
Ένα βιβλίο που δεν το διαβάζεις απλώς. Το κουβαλάς.
(Το 5 το κρατάω για τον Eddy.- Θα καταλάβετε τι εννοώ σύντομα! ????)
ΙNFO
