Υπάρχουν μέρες που όλα δείχνουν να πηγαίνουν τέλεια.
Τo inbox γεμάτo, οι συνεργασίες προχωρούν, το πρόγραμμα της ημέρας full μέχρι το βράδυ.
Ανοίγεις το κινητό και βλέπεις αριθμούς, μηνύματα, mentions, νέα projects.
Όλα “δουλεύουν”.
Και όμως… μέσα σου κάτι δεν δουλεύει…
Το έχεις νιώσει κι εσύ, είμαι σίγουρος.
Αυτό το κενό που δεν γεμίζει, όσο καλά κι αν τα πας.
Αυτό το μικρό «και λοιπόν;» που εμφανίζεται όταν πέφτουν τα φώτα, όταν σταματά η φασαρία και μένεις μόνος με τον εαυτό σου.
Εκεί αρχίζει η αλήθεια.
Όχι όταν όλοι σε χειροκροτούν, αλλά όταν δεν έχει μείνει κανείς να σε δει — και πρέπει να δεις εσύ τον εαυτό σου.
Για χρόνια πίστευα ότι επιτυχία σημαίνει ταχύτητα, πρόοδο, αναγνώριση.
Ότι όσο πιο γεμάτο είναι το πρόγραμμά σου, τόσο πιο “ζωντανός” είσαι.
Όμως κάπου ανάμεσα σε ραντεβού, deadlines και στούντιο, συνειδητοποίησα πως ήμουν ζωντανός, αλλά όχι παρών.
Κι εκεί κατάλαβα ότι δεν υπάρχει πιο μεγάλη παγίδα από το να γίνεις ξένος με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Η επιτυχία έχει ένα γοητευτικό προσωπείο: σε κάνει να νιώθεις ότι πρέπει συνεχώς να αποδεικνύεις κάτι.
Αλλά αν το μόνο που αποδεικνύεις είναι πως αντέχεις το άγχος σου, τότε μάλλον χρειάζεται να σταματήσεις.
Η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου.
Είναι περισσότερο περίπατος — και αν δεν σταματήσεις που και που να κοιτάξεις γύρω σου, χάνεις όλο το νόημα.
Τα τελευταία χρόνια άρχισα να μετράω αλλιώς τα πράγματα.
Όχι με νούμερα, αλλά με στιγμές.
Πόσο γέλασα σήμερα;
Πόσο ήσυχος ένιωσα όταν έκλεισα το φως;
Πόσες φορές είπα “όχι” σε κάτι που δεν με εξέφραζε;
Και να σου πω κάτι; Από τότε που σταμάτησα να κυνηγάω το “περισσότερο”, βρήκα το “αρκετό”.
Και το “αρκετό” είναι απίστευτα λυτρωτικό.
Δεν σημαίνει πως σταματάς να ονειρεύεσαι.
Σημαίνει πως αρχίζεις να ζεις.
Και αρχίζεις να ξεχωρίζεις τα πράγματα που σου φέρνουν πραγματική ηρεμία από εκείνα που απλώς κάνουν θόρυβο.
Πια, πριν πάρω μια απόφαση — μεγάλη ή μικρή — κάνω μια απλή ερώτηση στον εαυτό μου:
«Αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω, με ησυχάζει ή με ταράζει;»
Αν η απάντηση είναι «με ταράζει», την αφήνω να φύγει.
Όσο δελεαστική κι αν είναι, αν μου χαλάει την ψυχή, δεν αξίζει.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, δεν μετράει ποιος σε ξέρει, αλλά ποιος σε καταλαβαίνει.
Δεν μετράει πόσο δυνατά μιλάς, αλλά πόσο αληθινά ζεις.
Και δεν μετράει πόσα πέτυχες, αλλά πόσο γαλήνιος είσαι μέσα σε όλα αυτά.
Η πραγματική επιτυχία — το έχω πια καταλάβει — δεν έχει χειροκρότημα. Έχει σιωπή.
Και μέσα σ’ αυτή τη σιωπή, αν μπορείς να πεις “είμαι καλά”, τότε τα έχεις καταφέρει.
Ίσως, τελικά, το ζητούμενο να μην είναι να λάμπεις περισσότερο, αλλά να ησυχάζεις βαθύτερα.
M.Π
