Όχι ο συνηθισμένος, ο καθημερινός. Ο άλλος. Εκείνος που θυμάται πώς είναι να είσαι νέος, άφοβος, γεμάτος προσμονή. Ο χτύπος που ξεφεύγει από τον ρυθμό σου, που σε κάνει να νιώθεις ότι ο κόσμος ανοίγει μπροστά σου και εσύ δεν προλαβαίνεις να τον χωρέσεις.
Ο ενθουσιασμός.
Κι όσο μεγαλώνω, το παραδέχομαι — συχνά τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν ενθουσιάζομαι όπως κάποτε. Που βλέπω πράγματα που παλιά θα με πέταγαν στον αέρα από χαρά, και τώρα απλώς τα προσπερνάω. Είναι λες και έχω ξαναζήσει τόσο πολλά, που ο εγκέφαλος βάζει φίλτρα. «Το έχουμε ξαναδεί», μου λέει. «Μη βιάζεσαι να χαρείς».
Πόσο λάθος!
Γιατί ο ενθουσιασμός δεν είναι παιδική αφέλεια. Είναι ένστικτο ζωής. Είναι η απόδειξη ότι ακόμα νιώθω. Ότι ακόμα περιμένω να μου συμβούν πράγματα. Ότι δεν έχω κουραστεί από τον κόσμο.
Κι όμως… μεγαλώνοντας, αρχίζουμε να τον αφήνουμε πίσω. Να τον αποφεύγουμε για να μη φαινόμαστε υπερβολικοί, για να μην πληγωθούμε αν κάτι δεν πάει όπως το φανταστήκαμε. Μα η αλήθεια είναι πως χωρίς ενθουσιασμό καμία μέρα δεν έχει πραγματικά χρώμα. Όλα γίνονται λίγο πιο γκρίζα. Λίγο πιο βαριά.
Θυμάμαι πώς ήταν να χτυπάει η καρδιά μου πιο γρήγορα απ’ όσο άντεχα — την πρώτη φορά που πέτυχα κάτι που νόμιζα αδύνατο. Την πρώτη φορά που είδα κάτι τόσο όμορφο, που έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει χωρίς λόγο. Την πρώτη φορά που κάτι καινούργιο μου έδινε την αίσθηση ότι ο κόσμος είναι μεγαλύτερος απ’ όσο νόμιζα.
Εκείνες τις στιγμές δεν χωρούσα στο σώμα μου.
Η χαρά μου ξεχείλιζε.
Η ψυχή μου έτρεχε πιο γρήγορα από μένα.
Και μετά… ήρθαν τα χρόνια. Η λογική. Η συνήθεια. Η κούραση. Κι άρχισα να ξεχνάω ότι το μυστικό για να μείνουμε παιδιά — δεν είναι να μη μεγαλώσουμε. Είναι να συνεχίσουμε να ενθουσιαζόμαστε. Να αφήνουμε κάτι να μας ταράζει, να μας αναστατώνει, να μας κάνει να περιμένουμε με έναν τρόπο που μοιάζει σχεδόν αφελής.
Γιατί ο ενθουσιασμός είναι μια μορφή ευτυχίας που δεν αντέχεται εύκολα. Σε πλημμυρίζει μέχρι να μην ξέρεις αν θες να γελάσεις ή να κλάψεις. Σε κάνει να νιώθεις πιο ζωντανός απ’ όσο θα παραδεχόσουν. Κι αν το έχεις ζήσει έστω μία φορά, δεν το ξεχνάς. Μπορεί να το θάψεις, αλλά πάντα επιστρέφει — όπως επιστρέφουν όλα τα αληθινά πράγματα.
Κι αν δεν το έχεις ζήσει;
Δύσκολο να σου το εξηγήσουν.
Ο ενθουσιασμός περιγράφεται τόσο λίγο και βιώνεται τόσο πολύ.
Κι είναι ίσως αυτό που μας κρατάει νέους — όχι στο σώμα, αλλά στη ματιά. Στον τρόπο που κοιτάμε τον κόσμο. Στον τρόπο που πιστεύουμε ότι αύριο μπορεί να συμβεί κάτι απίστευτο. Κάτι που θα μας κάνει να νιώσουμε εκείνον τον παλιό, γνώριμο χτύπο.
Αυτόν τον χτύπο που, αν τον ακούσεις ξανά, καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις σταματήσει να ζεις.
Ότι μέσα σου υπάρχει ακόμη ένα παιδί που περιμένει να χαρεί.
Και που, όσο κι αν προσποιούμαστε ότι μεγαλώσαμε, δεν σκοπεύει να μεγαλώσει ποτέ…
Μ.Π
ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ: Σκοτάδι ή Φως: Το τίμημα της υπέρβασης
