Δεν γεννηθήκαμε μισοί. Δεν χρειαζόμαστε κάποιον για να μας «ολοκληρώσει».
Το κενό μέσα μας δεν είναι σημάδι πως μας λείπει κάτι — είναι σημάδι πως έχουμε ζήσει, έχουμε προσπαθήσει, έχουμε αγαπήσει. Είναι η απόδειξη των ανθρώπων που περάσανε από μέσα μας και άφησαν κάτι πίσω τους. Κάτι όμορφο, κάτι δύσκολο, κάτι που δεν αντικαθίσταται.
Κάθε σχέση, κάθε φιλία, κάθε εποχή της ζωής μας αφήνει ένα αποτύπωμα.
Και μπορεί να μη φαίνεται, αλλά αυτά τα αποτυπώματα είναι που διαμορφώνουν το σχήμα του κενού μας.
Ένα σχήμα που δεν χωράει οποιονδήποτε.
Και ίσως αυτό είναι το πιο τρυφερό κομμάτι της υπόθεσης.
Κάποιοι άνθρωποι μάς πλησιάζουν, αλλά δεν μας αγγίζουν.
Δεν φταίνε.
Δεν φταίμε.
Απλώς δεν κουμπώνουν. Δεν ταιριάζουν στη σιωπή μας, δεν ανασαίνουν στον ρυθμό μας, δεν ακουμπάνε αυτό που μέσα μας πονάει και θέλει λίγο φως.
Πολλοί θα δοκιμάσουν να γεμίσουν το κενό με θόρυβο, με ενθουσιασμό, με υποσχέσεις που δεν κρατάνε.
Και για λίγο ίσως μπερδευόμαστε, νομίζουμε ότι αυτό είναι που περιμέναμε.
Αλλά όταν βραδιάζει… ξέρουμε την αλήθεια.
Το κενό μας δεν ξεγελιέται.
Θέλει κάτι αληθινό.
Κάτι που να το καταλαβαίνει.
Και τότε έρχεται η μεγάλη ερώτηση: Θα βρεθεί κάποιος;
Κι όμως, όση κυνικότητα κι αν αποκτήσουμε με τα χρόνια, βαθιά μέσα μας υπάρχει μια σιωπηλή πίστη:
Ναι, θα βρεθεί.
Όχι επειδή πιστεύουμε στα παραμύθια.
Αλλά επειδή έχουμε ζήσει αρκετά για να ξέρουμε ότι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας χωρίς προειδοποίηση.
Εμφανίζονται τυχαία, σε άκυρες στιγμές, με τρόπους σχεδόν αδέξιους.
Δεν κάνουν εντύπωση στην αρχή — αλλά αφήνουν σημάδι.
Κι αυτό το σημάδι μοιάζει περίεργα οικείο, σαν κομμάτι που είχες χάσει και δεν ήξερες καν ότι έλειπε.
Μέχρι να εμφανιστούν όμως; Τι κάνουμε;
Ζούμε.
Και ζούμε καλά.
Όχι για να αποδείξουμε ότι «δεν χρειαζόμαστε κανέναν».
Αλλά γιατί η ζωή είναι πολύ μεγάλη για να τη μικρύνουμε περιμένοντας κάποιον.
Χτίζουμε τα πρωινά μας.
Απολαμβάνουμε τις στιγμές με τους φίλους μας.
Προσέχουμε τον εαυτό μας.
Ταξιδεύουμε.
Αλλάζουμε.
Εξελισσόμαστε.
Αφήνουμε το κενό να γίνει κομμάτι μας — όχι βάρος μας.
Γιατί μόνο όταν δεν το φοβόμαστε… μπορεί να το αγγίξει κάποιος άλλος.
Κι ίσως το κενό δεν ψάχνει απλώς έναν άνθρωπο. Ίσως ψάχνει τον σωστό άνθρωπο.
Τον άνθρωπο που δεν θα τρομάξει από τη σιωπή σου.
Που δεν θα μπερδέψει τη δύναμή σου με αδιαφορία.
Που δεν θα υποτιμήσει τις πληγές σου, ούτε θα προσπαθήσει να τις «σώσει».
Κάποιον που θα καταλάβει ότι δεν θες να σε φτιάξει.
Θες να σε νιώσει.
Να σταθεί δίπλα σου.
Να σε ακούσει.
Να σου δώσει χώρο όταν τον χρειάζεσαι, και χέρια όταν λυγίζεις.
Κάποιον που θα ταιριάξει όχι στις ανάγκες σου, αλλά στη ψυχή σου.
Το πιο όμορφο κομμάτι;
Όταν εμφανιστεί αυτός ο άνθρωπος, το κενό δεν εξαφανίζεται μαγικά.
Απλώς… αλλάζει.
Γίνεται πιο απαλό.
Πιο φωτεινό.
Μοιάζει λιγότερο με πληγή και περισσότερο με χώρο.
Χώρο για σχέση.
Για κοινές ανάσες.
Για κάτι που δεν ζητάει να γεμίσει, αλλά να μοιραστεί.
Κι αν τελικά το κενό μου υπάρχει για να το αναγνωρίσει ο άνθρωπος που είναι για μένα;
Αν είναι έτσι, τότε δεν είναι κάτι που πρέπει να κρύψουμε.
Ούτε κάτι που πρέπει να μας ντροπιάζει.
Ίσως είναι απλώς η πιο αθόρυβη υπενθύμιση ότι κάπου εκεί έξω, στον δικό του ρυθμό, στον δικό του χρόνο, κάποιος περπατάει ήδη προς το μέρος μας.
Κι όταν φτάσει…
θα καταλάβουμε ότι αυτό που νιώθαμε δεν ήταν μοναξιά.
Ήταν αναμονή…
Μ.Π.
