Ήταν αντιδημοφιλής Παρά την θρυλική του ομορφιά, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ είχε μια άσχημη παιδική ηλικία. Γεννημένος το 1936 στην Καλιφόρνια, περιέγραφε τον εαυτό του ως «ένα κοκκινομάλλικο παιδί με φακίδες» που δεχόταν ανελέητο bullying για τα μαλλιά του. Δυσκολευόταν επίσης να κάθεται ακίνητος και οι μεγαλύτεροι τού έλεγαν πάντα να ηρεμήσει.
Δέχτηκε μια σχεδόν μοιραία πρόκληση Ο Ρέντφορντ έχει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός κλασσικού ήσυχου Αμερικανού, αλλά πάντα είχε μια επαναστατική τάση. Μεγαλώνοντας, υπήρχε μια τοπική ομάδα αγοριών που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Pachucks, και μια μέρα προκάλεσαν τον Ρέντφορντ να πηδήξει από μια στέγη. Ο Ρέντφορντ, αποφασισμένος να μην αφήσει να τον κοροϊδεύουν, το έκανε και γλίτωσε παρά τρίχα το θανάσιμο τραυματισμό.
Ήταν Παραβατικός Όταν ήταν στην εφηβεία του, ο Ρέντφορντ έστησε τη δική του συμμορία αγοριών, τους «Βαρόνους». Ο Ρέντφορντ έκανε πολύ χειρότερα πράγματα από εκφοβισμό. Η ομάδα του άρχισε να επιδίδεται σε διαρρήξεις και μικροκλοπές. Στην πραγματικότητα, ολόκληρη η ζωή του Ρέντφορντ άρχισε να πηγαίνει στραβά: Ποτέ δεν ήταν άριστος μαθητής στο σχολείο, απολύθηκε από πολλούς εργοδότες και αργότερα εκδιώχθηκε από το κολέγιο λόγω των συνηθειών του στο ποτό.
Έχασε τη μητέρα του σε νεαρή ηλικία Ο Ρέντφορντ βίωσε μια σειρά από φρικτές τραγωδίες ως παιδί, συμπεριλαμβανομένου του θανάτου του αγαπημένου του θείου, ο οποίος έπεσε στη Μάχη των Αρδεννών. Στη συνέχεια, αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το λύκειο, η μητέρα του πέθανε από σηψαιμία. Παραδόξως η οικογένεια του Ρέντφορντ παρέμεινε παράξενα στωική. Όπως το έθεσε ο Ρέντφορντ, «Δεν υπήρχε καμία συζήτηση γι’ αυτό και όλοι προχώρησαν».
Ήταν εγκλωβισμένος στην Ευρώπη Καθώς ενηλικιωνόταν, ο Ρέντφορντ στρεφόταν όλο και περισσότερο στην τέχνη για να τον βοηθήσει να επεξεργάζεται τα συναισθήματά του – απλώς δεν ήταν πάντα καλός σε αυτό. Στην πραγματικότητα, πέρασε χρόνο στην Ευρώπη δουλεύοντας πάνω στις εικαστικές τέχνες, αλλά χωρίς επιτυχία: αναγκάστηκε να ξεπουλήσει όλα τα έργα του στο δρόμο και κατάφερε μόνο να μαζέψει αρκετά χρήματα για να πληρώσει το εισιτήριό του για την επιστροφή στην Αμερική. Ο Ρέντφορντ ισχυρίζεται ότι η οδυνηρή εμπειρία του προκάλεσε μια έμφυτη «νευρικότητα» και μετά την επιστροφή του στράφηκε στο να δουλεύει σκληρά σε θεατρικά έργα του Μπρόντγουεϊ.
Τα κατάφερε Το 1969, ήρθε η μεγαλύτερη ανακάλυψη στην καριέρα του Ρέντφορντ. Έπαιξε τον Sundance Kid στο Butch Cassidy και το Sundance Kid, απέναντι από το είδωλο της οθόνης Πολ Νιούμαν, και μέσα σε μια νύχτα εκτοξεύτηκε σε διεθνή επιτυχία. Είναι ακόμα ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους ρόλους του σήμερα και βοήθησε στη δημιουργία της ιδέας του Ρέντφορντ ως ενός καλού ανθρώπου με σαρδόνιο ταλέντο.
Δεν τον ήθελαν Την εποχή που το στούντιο έκανε κάστινγκ για το Sundance Kid, ήταν σθεναρά αντίθετοι στο να τον υποδυθεί ο Ρέντφορντ. Άλλωστε, ο συμπρωταγωνιστής του, Πολ Νιούμαν, δεν ήταν μόνο πολύ πιο γνωστός από τον Ρέντφορντ, αλλά ήταν και πάνω από μια δεκαετία μεγαλύτερος από αυτόν. Χρειάστηκε ο Νιούμαν, ο σεναριογράφος της ταινίας Γουίλιαμ Γκόλντμαν και ο σκηνοθέτης Τζορτζ Ρόι Χιλ να καταβάλουν συλλογικές προσπάθειες για να πείσουν τα στελέχη του στούντιο να τον επιλέξουν ούτως ή άλλως.
Μισούσε να τον τυποποιούν Ο Ρέντφορντ μπορούσε να λέει ψέματα για τον εαυτό του όσο ήθελε, αλλά δεν μπορούσε να αλλάξει το πρόσωπό του – και πλέον, το μόνο για το οποίο μιλούσε το Χόλιγουντ ήταν η καλή του εμφάνιση. Για τον Ρέντφορντ, αυτό ήταν ακόμη πιο άβολο, επειδή, όπως το έθεσε, «Η ιδέα είναι ότι δεν είσαι τόσο ηθοποιός, είσαι απλώς κάποιος που φαίνεται ωραίος».
Έθαψε ένα παιδί Όταν προσπαθούσε ακόμα να τα βγάλει πέρα στο Μπρόντγουεϊ, ο Ρέντφορντ παντρεύτηκε τη Λόλα Βαν Βάγκενεν, η οποία γέννησε το πρώτο τους παιδί μαζί, τον Σκοτ Ρέντφορντ. Τότε συνέβη το απερίγραπτο. Σε ηλικία μόλις λίγων μηνών, το μωρό πέθανε από Σύνδρομο Αιφνιδίου Θανάτου. Παρόλα αυτά, αυτό δεν εμπόδισε τον Ρέντφορντ να επιδιώξει την πατρότητα. Μέχρι την κυκλοφορία του Butch Cassidy and the Sundance Kid, ο Ρέντφορντ και ο Βαν Βάγκενεν απέκτησαν δύο ακόμη παιδιά, με ένα ακόμη να περιμένει.
Έγινε φίλος με έναν δολοφόνο Την εποχή που έπαιζε τον Sundance Kid, ένιωθε αρκετά δυσαρεστημένος με τη ζωή του ώστε να φύγει για το Μπιγκ Σουρ της Καλιφόρνια και να περπατήσει 90 μίλια. Ενώ βρισκόταν εκεί, δημιούργησε μια ασυνήθιστη (και ανατριχιαστική) φιλία με έναν ιδιοκτήτη ξενοδοχείου… ο οποίος μόλις πρόσφατα είχε φυλακιστεί στο Αλκατράζ για φόνο. Παρά όλα αυτά, ο Ρέντφορντ μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τον άνθρωπο και απέδωσε στο ταξίδι αυτό την επιστροφή του στον εαυτό του.
Ήταν ο σταρ της δεκαετίας του ’70 Οι αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν η δεκαετία του Ρέντφορντ. Πράγματι, η ταινία «Το Κεντρί» του 1973, η οποία τον επανένωσε με τον Πολ Νιούμαν, του χάρισε τη μόνη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου που θα λάμβανε ποτέ. Η ταινία ήταν τόσο δημοφιλής που το στούντιο επανακυκλοφόρησε την ταινία «Μπουτς Κάσιντι», διαισθανόμενο ότι το κοινό εξακολουθούσε να διψάει για τη δυναμική Νιούμαν-Ρέντφορντ.
Ήταν σε μια από τις πιο αγαπημένες ταινίες όλων των εποχών Το 1973 ο Ρέντφορντ πρωταγωνίστησε επίσης στο ρομαντικό δράμα «Τα καλύτερά μας χρόνια» μαζί με την Μπάρμπρα Στράιζαντ. Αν και αποτελεί πλέον ένα κλασικό έργο, η δημιουργία της ταινίας ήταν ένας εφιάλτης. Σύμφωνα με τον ιστορικό κινηματογράφου Ρόμπερτ Χόφλερ, ο Ρέντφορντ ήταν απρόθυμος από την αρχή να συνεργαστεί με τη Στράιζαντ, καθώς τη γνώριζε κυρίως από μιούζικαλ και πίστευε ότι δεν ήταν «σοβαρή» ως ηθοποιός.
Χλευάζε τον χαρακτήρα του Ο Ρέντφορντ χρειάστηκε μεγαλη προσπάθεια για να πει το ναι για το The Way We Were. Πίστευε πως ο χαρακτήρας του, ο Χάμπελ ήταν μια «κούκλα του Κεν».
Δεν του άρεσε η συμπρωταγωνίστριά του Εκτός από το ότι δεν πίστευε ότι η Στρέιζαντ θα μπορούσε να είναι μια «σοβαρή» ηθοποιός, η Ρέντφορντ φοβόταν επίσης ότι θα μετέτρεπε την ταινία σε μιούζικαλ, όπως και πολλές από τις άλλες ταινίες της – άλλωσε η Στρέιζαντ τραγούδησε το κύριο θέμα, «The Way We Were». Πέρα από αυτό, όμως, ο Ρέντφορντ φέρεται να αντιπαθούσε τη φήμη της Στρέιζαντ ότι ήθελε να ελέγχει τα πάντα, λέγοντας: «Θα σκηνοθετήσει μόνη της. Δεν θα πάει καλά αυτό ποτέ». Χρειάστηκαν οκτώ ολόκληροι μήνες για να πείσει ο Πόλακ τον Ρέντφορντ να πάρει τον ρόλο… και τότε ξεκίνησε το πραγματικό δράμα.
Ο έρωτας που έγινε …μπελάς Το The Way We Were υπέφερε από μαζικές επανεγγραφές και συγκρούσεις στελεχών καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά ίσως οι μεγαλύτερες συγκρούσεις παρέμειναν μεταξύ της Ρέντφορντ και της Στρέιζαντ. Σύμφωνα με τον Χόφλερ, η Στρέιζαντ ήταν «ξετρελαμένη» και «μαγεμένη» από τον Ρέντφορντ, ο οποίος φέρεται να μην συμμεριζόταν αυτά τα συναισθήματα. Έτσι, όσον αφορά τις καυτές σκηνές τους, τα πράγματα έγιναν γρήγορα αμήχανα.
Αρνήθηκε να πει μια ατάκα Παρόλο που η Streisand είχε τη φήμη ότι ήταν ελεγκτική και κάτι σαν ντίβα στο πλατό, ήταν ο Redford που φέρεται να αρνήθηκε να πει τη ατάκα «Θα είναι καλύτερα αυτή τη φορά» κατά τη διάρκεια μιας από τις ρομαντικές τους σκηνές. Ο Redford δεν ήθελε να δώσει την εντύπωση ότι δεν ήταν καλός στο κρεβάτι και έμεινε σταθερός σε αυτή την άποψη μέσω 12 σημειωμάτων προς τον παραγωγό, χωρίς ποτέ να ψελλίσει τις λέξεις.
