Είναι σχεδόν σίγουρο – αν πιστέψουμε και τα πολιτικά κουτσομπολιά που δημοσιεύονται κατά καιρούς – ότι ο Κυριάκος Πιερακάκης έχει μια ευρεία γκάμα άσπονδων φίλων ή και ύπουλων αντιπάλων. Από αυτούς, που δημόσια τον κοιτούν συνοφρυωμένοι, ενώ στους διαδρόμους μουρμουρίζουν.
Λογικό, τους έχει χαλάσει την πιάτσα. Οχι μόνο σε έναν τομέα, σε πάρα πολλούς.
Αν πρέπει να δώσουμε kudos στον πρωθυπουργό για κάτι, είναι ακριβώς αυτό: Οτι επελεξε τον τεχνοκράτη και Πασόκο Κυριάκο Πιερακάκη. Δεν ξέρω αν το έκανε απλά με το μεταγραφικό ένστικτο του προπονητή της Ρεάλ, που αρπάζει το πουλέν της αντιπάλου Μπαρτσελόνα για να τη γονατίσει, ή αν πόνταρε σε αυτόν με όραμα – ως το Δούρειο Ιππο του θα άλωνε το πολιτικό σύστημα από μέσα. Πιστεύω και τα δυο, αλλά με αυτή τη συγκεκριμένη σειρά.
Γιατί στην περίπτωση Πιερακάκη είναι ίσως η μοναδική φορά, που το πολιτικό σύστημα έχει λόγους και τρόπο να αλλάξει. Κι από εδώ ξεκινούν οι γκρίνιες των υπολοίπων:
Ο Πιερακάκης επιπλέει πάνω από κομματικά στεγανά. Στον αφρό του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς ωστόσο να επιδεικνύει ως γενίτσαρος την νέα κομματική του ταυτότητα, όπως πολλοί άλλοι πράσινοι “λοχαγοί” που προσχώρησαν στο γαλάζιο στρατόπεδο με δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Δεν θυμάται κανείς μας να παραθέτει τους λόγους που βρίσκεται στη Νέα Δημοκρατία. Δε μιλάει ποτέ. Πολύ αμυδρά θα θυμούνται κάποιοι ότι αποτέλεσε “πουλέν” του Βενιζέλου και πρότασή του για τη θέση του Γενικού Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ στο 9ο Συνεδριο του κόμματος το μακρινό πλέον 2013. Κι αυτό το τελευταίο μάς περνάει κατευθείαν στο δεύτερο λόγο.
- Δε μιλάει παρά ελάχιστα για το έργο του. Εχει αποφύγει με μαεστρία να βρεθεί σε πάνελ και να αλληλοφαγωθεί σε κομματικούς σκυλοκαβγάδες. Παραμένει ατσαλάκωτος και θεσμικός. Εξοργίζοντας τα κομματικά πιτ μπουλ που στηρίζουν αποκλειστικά την εκλογική τους πελατεία από το πόσο συχνά κάνουν κρέας τη μούρη των αντιπάλων στα μεσημεριανάδικα.
2. Ναι, το έργο του. Από την εποχή του Covid μάς έδωσε να καταλάβουμε ότι η Ελλάδα όχι απλά ανασυντάσσεται, αλλά φεύγει μπροστά. Η πρώτη ανάσα ανακούφισης ήρθε με την καθιέρωση της ψηφιακής υπεύθυνης δήλωσης. Αργότερα στην εποχή του Covid έφερνε και υλοποιούσε αστραπιαία ιδέες πρακτικές, εύκολες, και το κυριότερο: εφαρμόσιμες, τεσταρισμένες. Όχι όπως συνήθως γινόταν με τις κυβερνητικές πολιτικές του παρελθόντος, που διαφήμιζαν μια μεγαλόπνοη ιδέα που αποδεικνύεται στην πορεία ανεφάρμοστη ή ημίμετρο.
Θα μπορούσα να πω κι άλλα, αλλά αυτά έστω αρκούν. Αν αυτά οδήγησαν στην εκλογή του Πιερακάκη στο Eurogroup, και την υπερκομματική εγχώρια δημοφιλία του, τότε υπάρχει ελπίδα στο κομματικό σύστημα. Για πολιτικούς- άλογα κούρσας, επιστημονικά επαρκείς, σεμνούς και μετρημένους, με ενσυναίσθηση οι οποίοι μετατρέπουν την πολιτική σε κοινωνική υπεραξία.
Τέτοιοι uber – partei πολιτικοί είναι πολύ λίγοι. Ευγενική υπενθύμιση στον πρωθυπουργό να πολλαπλασιαστούν.
