Tι είναι εκείνο που κάνει μια Γαλλίδα σαν τη Μπριζίτ Μπαρντό αξεπέραστη; Τι πραγματικά σημαίνει “είμαι Γαλλίδα”;
Το μελαγχολικό, σχεδόν απελπισμένο από έρωτα ύφος (θυμίσου τη Σοφί Μαρσό, την Κατρίν Ντενέβ, την Ιζαμπέλ Ανζανί στο Νοσφεράτου), με τα μισάνοιχτα, παραδομένα χείλη, που περιμένουν κάποιον – εσένα (έτσι τουλάχιστον νομίζεις).
Η αγέρωχη αυτοπεποίθηση, που ρίχνει αλλεπάλληλα ντιρέκτ στον ανδρικό εγωϊσμό, ρίχνοντάς τον στα γόνατα από την αρχή του ερωτικού ματς.
Το “επιμελώς ατιμέλητο” στυλ, που δε “φωνάζει”, αλλά αναβλύζει από μέσα σου χωρίς προσπάθεια, χωρίς επιτήδευση.
Η αβίαστη κομψότητα στην κίνηση, στο περπάτημα, στο βλέμμα.
Κάποτε ο Νίκος Αλιάγας μου είχε πει: “Μου αρέσουν οι Ελληνίδες, αλλά αυτό που έχει η Γαλλίδα, που θα βγει το πρωί από το σπίτι φορώντας ένα τζινάκι, μια μπαλαρίνα κι ένα απλό Τ-Shirt και θα είναι κουκλάρα, δεν το ‘χει καμιά άλλη”.
Στην περίπτωση της Μπριζίτ Μπαρντό, ήταν και κάτι άλλο. Το παρατήρησα όταν πρωτοείδα ταινία της – που έτυχε να είναι το “Και ο Θεός έπλασε τη Γυναίκα”.
Ηταν η αλαζονεία της. Μια σικ προστυχιά που πλημμυρίζει το ανδρικό σώμα με τεστοστερόνη.
Κι από τότε, αγάπησα για πάντα τις ξανθιές.
Μπεμπέ, σήμερα θα ακούω το “tu veux ou tu veux pas” όλη μέρα…
Γιώργος Κυπαρίσσης
