Υπάρχουν στιγμές που σταματάς για λίγο, κοιτάζεις γύρω σου και λες: «Ναι, τα έχω όλα».Μια δουλειά που αγαπάς — ή τουλάχιστον που σε γεμίζει όσο αντέχεις. Φίλους, ανθρώπους να γελάς μαζί τους. Μια καθημερινότητα που, στα μάτια των άλλων, μοιάζει γεμάτη.Κι όμως, κάπου μέσα σου υπάρχει μια μικρή φωνή που ψιθυρίζει πως κάτι λείπει. Μια σιωπή που κάνει θόρυβο.
Δεν είναι εύκολο να το παραδεχτείς. Ζεις μέσα σε έναν κόσμο που σε μαθαίνει πως όταν «τα έχεις όλα», δεν δικαιούσαι να νιώθεις μόνος.Ντρέπεσαι κάπως για αυτή τη μοναξιά, τη σπρώχνεις κάτω από το χαλί. Μα εκείνη μένει. Περιμένει τη στιγμή που θα κλείσει η πόρτα, που θα σταματήσει ο θόρυβος, για να σου θυμίσει πως υπάρχει.
Η μοναξιά δεν είναι πάντα απουσία ανθρώπων. Μπορεί να είσαι περικυκλωμένος από φωνές, να γελάς, να μιλάς, να δουλεύεις, και μέσα σου να αισθάνεσαι κενός. Να έχεις την αίσθηση πως οι λέξεις περνούν από δίπλα σου και δεν σε αγγίζουν. Πως κανείς δεν βλέπει πραγματικά τι κουβαλάς μέσα σου.Κι αυτό πονάει περισσότερο από τη σιωπή: το να είσαι ανάμεσα σε πολλούς και να μη σε αγγίζει κανείς.
Δεν έχει να κάνει με αχαριστία. Αντίθετα — εκτιμάς όσα έχεις, ξέρεις πόσο τυχερός είσαι. Μα υπάρχουν βράδια που όλα αυτά μοιάζουν σαν σκηνικό: ωραίο, φωτισμένο, αλλά άδειο. Και τότε αρχίζεις να ψάχνεις: τι είναι αυτό που μου λείπει; Αγάπη; Κατανόηση; Ένα βλέμμα που να σε καταλαβαίνει χωρίς να χρειάζεται να εξηγείς τα πάντα;
Η αλήθεια είναι πως όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η σύνδεση. Κουβαλάμε πληγές, άμυνες, φόβους. Κρατάμε αποστάσεις για να προστατευτούμε, κι ύστερα απορούμε γιατί νιώθουμε αποκομμένοι. Οι άνθρωποι μιλούν περισσότερο από ποτέ, αλλά ακούν λιγότερο. Και κάπου εκεί, μέσα στην υπερσύνδεση, γεννιέται η πιο βαθιά μοναξιά.
Κάποιες νύχτες, όλα φαίνονται βαριά. Σκέφτεσαι πως ίσως δεν θα σε καταλάβει ποτέ κανείς όπως θα ήθελες.Πως είσαι προορισμένος να κουβαλάς αυτό το «μόνος» ακόμα κι όταν δεν είσαι.Και τότε, ίσως, αρχίζεις να δέχεσαι ότι η μοναξιά δεν είναι πάντα εχθρός. Ίσως είναι ένα κομμάτι σου που ζητά χώρο να ανασάνει. Να μείνεις λίγο με τον εαυτό σου, χωρίς μάσκες, χωρίς θόρυβο.
Μπορεί να τα έχεις όλα και να νιώθεις μόνος — και να είναι εντάξει.Να είναι μια στιγμή ειλικρίνειας μέσα στη φασαρία της ζωής. Μια υπενθύμιση πως δεν είσαι ρομπότ, πως πίσω από όσα χτίζεις υπάρχει ακόμα ένας άνθρωπος που διψά για επαφή, για αλήθεια, για βλέμματα που δεν χρειάζονται λέξεις.
Κι ίσως αυτό είναι το πιο αληθινό κομμάτι της ύπαρξής μας: ότι, ακόμα κι όταν τα έχουμε όλα, δεν παύουμε να ψάχνουμε κάτι περισσότερο.Ένα «μαζί» που να αξίζει. Ένα άγγιγμα που να ακουμπά λίγο πιο βαθιά απ’ το δέρμα.Έναν άνθρωπο που δεν θα χρειαστεί να του εξηγήσεις γιατί — απλώς θα καταλάβει.
Γιατί στο τέλος της μέρας, η ευτυχία δεν είναι να έχεις — είναι να νιώθεις.
Μ.Π
