Μερικές φορές, δεν χρειάζεται κάτι μεγάλο για να γυρίσεις πίσω. Ένα κουκλάκι με σκισμένο αυτί. Μια φωτογραφία από την αυλή του παλιού σπιτιού. Ένα παιδικό τραγούδι που δεν είχες ακούσει εδώ και χρόνια. Και ξαφνικά… βρίσκεσαι εκεί. Δεν το σκέφτεσαι. Δεν το σχεδιάζεις. Απλώς είσαι ξανά παιδί.
Θυμάμαι πρόσφατα, καθώς τακτοποιούσα κάτι παλιά κουτιά στο πατάρι, έπεσα πάνω σε ένα ξεθωριασμένο αρκουδάκι. Ήταν μικρό, με μάτια που κάποτε έλαμπαν και τώρα είχαν θαμπώσει από τον χρόνο. Το πήρα στα χέρια μου και χωρίς να το καταλάβω, κάθισα στο πάτωμα. Το κράτησα όπως τότε. Σχεδόν περίμενα να μου μιλήσει, όπως έκανε όταν ήμουν πέντε.
Δεν ήταν το κουκλάκι. Ήταν αυτό που ξύπνησε μέσα μου. Το κομμάτι εκείνο που ζούσε για παιχνίδι, για φανταστικές περιπέτειες, που δεν γνώριζε ακόμη την έννοια του χρόνου ή της ευθύνης. Που ένιωθε ασφαλές μόνο με την παρουσία της μαμάς και πίστευε πως κάθε πρόβλημα λύνεται με μια αγκαλιά.
Και τότε κατάλαβα. Δεν είναι ότι νοσταλγούμε απλώς την παιδική μας ηλικία. Είναι ότι μερικά κομμάτια της δεν χάθηκαν ποτέ. Μένουν μέσα μας, ήσυχα, μέχρι κάτι μικρό να τα ξυπνήσει. Και τότε, έστω και για μια στιγμή, παίρνουμε πίσω ένα κομμάτι μας που νομίζαμε πως χάθηκε.
Δεν είναι απόδραση από το παρόν. Είναι επανασύνδεση. Είναι σαν να ξαναπιάνεις το χέρι του μικρού εαυτού σου και να του λες:
«Δεν σε ξέχασα. Είσαι ακόμη εδώ.»
Και ξέρεις τι γίνεται τότε; Μαλακώνει λίγο η καρδιά. Γλυκαίνει ο κόσμος. Μοιάζει λιγότερο σκληρός.
Μπορεί να είμαστε μεγάλοι πια, με υποχρεώσεις, δουλειές και βάρη. Αλλά έχουμε το δικαίωμα —ίσως και την ανάγκη— να επιστρέφουμε. Να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ξαναγίνει παιδί. Να χαμογελά σε ένα παλιό παιχνίδι. Να δακρύζει μπροστά σε μια φωτογραφία. Να πιστεύει, έστω και για λίγο, ότι όλα είναι ακόμα πιθανά.
Γιατί κάπου μέσα μας, είμαστε ακόμη εκείνα τα παιδιά.
