Ο Dylan είχε πει κάποτε πως δεν είναι τραγουδιστής. Τραγουδάω σα βάτραχος, παραπονιόταν. Ομως η ποίηση των στίχων του δεν ακούστηκε ποτέ τραχιά ή σκουριασμένη.
Αν ο Νιόνιος τραγουδούσε στα αγγλικά, ίσως η ελληνική folk να είχε πάρει κι εκείνη ένα Nobel.
“Αχ ρε Διονύση τι μού ‘κανες, με έβαλες να τραγουδήσω …ποπ!” τού είχε πει γελώντας η Σωτηρία Μπέλου μόλις βγήκε από το στούντιο, έχοντας τελειώσει την ηχογράφηση του “ζειμπέκικου”.
Η Grande Damme του ρεμπέτικου άναψε ένα τσιγάρο με μάγκικο στυλ και χαμογέλασε στον ηχολήπτη με ένα πλάγιο βλέμμα που έλεγε “τι τραβάω με σας παναθεμά σας”. Ο Νιόνιος, ελαφρώς τρακαρισμένος μπροστά της, αλλά ταυτόχρονα ενθουσιασμένος, την κοίταζε με ένα τρυφερό, σεμνό βλέμμα.
Κανείς δεν ήξερε τι μουσική ακριβώς κάνει ο Νιόνιος. Μάλλον ούτε ο ίδιος. Στην Αμερική θα έβρισκε την καρέκλα του δίπλα στην Μπαέζ, πάνω στο stage. Θα τραγουδούσαν μαζί για επαναστάσεις, ανισότητες, απλές λαϊκές αγάπες. Θα έκαναν χώρο για τον Μπομπ δίπλα τους στο μικρόφωνο. Μπορεί ο Νιόνιος να έκλεβε την Μπαέζ από την αγκαλιά του “βάτραχου”, ποιός ξέρει.
Αν ο Ντίλαν άκουγε τη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ, ίσως άφηνε το ”The Times They Are A-Changin” γι αργότερα.
Η ικανότητα της τηλεμεταφοράς του Νιόνιου ήταν συγκλονιστική. Ενεργοποιώντας όλες τις αισθήσεις σου ταυτόχρονα, σε ταξίδευε μέσα στον ποιητικό χωροχρόνο. Πιανόσουν από τα μακριά μαλλιά του και πετούσες στο μουσικό άπειρο μαζί του, όπως η Λόις Λέιν με τον Σούπερμαν. Εκεί που περπατούσες ανάμεσα σε εργάτες και φοιτητές στη γεμάτη πλατεία, μύριζες ξαφνικά το κομμένο καρπούζι στο “καλοκαίρι”. Καιγόσουν από τις ακτίνες του αρχηγού ήλιου, μύριζες τη μούχλα από τις υπόγειες στοές, άκουγες τα τραγούδια με τις ηλεκτρικές φωνές. Πάσχιζες να λύσεις το πάζλ των ακατανόητων στίχων του, χωρίς συχνά να υπάρχει λόγος, αφού τους ένιωθες προτού τους κατανοήσεις.
Θυμάμαι αμυδρά την αθώα μητέρα μου να γελάει μαζί με τον νονό του αδελφού μου τότε στα τέλη των 70s – “τι μας λέει αυτός ο τρελάρας, τον καταλαβαίνει κανείς;”
Δεν χρειαζόταν να τον καταλάβει κανείς.
Ενα Nobel λογοτεχνίας που δε βρήκε ποτέ τον στόχο του…
