Τους λόγους που την οδήγησαν στο γραφείο του ψυχοθεραπευτή μοιράστηκε η Γιούλη Τσαγκαράκη.
«Ελευθερία δεν ένιωσα ποτέ, γιατί ήμουν πάντα φυλακισμένη στα παιδικά μου τραύματα. Με πήγε στο κατώφλι του ψυχολόγου πάρα πολλά άλυτα πράγματα, πολλές καταθλίψεις που πάθαινα, με δικά μου πράγματα, που τα πυροδοτούσαν οι αφορμές, τα πολλά άγχη και οι φοβίες που είχα ήταν αυτά που με οδήγησαν ευτυχώς στην ψυχοθεραπεία. Η μεγάλη διάσπαση που είχα, να αναγνωρίσεις το τραύμα και να αρχίσεις να το διαχειρίζεσαι», παραδέχεται η Γιούλη Τσαγκαράκη.
« Ήταν πολύ δύσκολο και έπρεπε να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Ήρθε αργά, μετά από χρόνια αποφάσισα να πάω σε ειδικό, δεν έγινε αμέσως, παλιά ήταν και λίγο ταμπού. Η κατάθλιψη ούτως ή άλλως είναι αυτοκαταστροφική, σε μουτζουρώνει.
Ένιωθα ανεπαρκής και λίγη όπως η θεία Σταματίνα. Ένιωθα πάρα πολύ λίγη, στα πάντα, ένιωθα ότι δεν αξίζω, δεν είχα καθόλου αυτοεκτίμηση, πώς να έχω; Πήρα αυτό που μπόρεσαν και αυτοί να μου δώσουν, δεν άκουγα συχνά “μπράβο”, αυτό όμως δεν με πήγε πίσω», εξομολογείται η Γιούλη Τσαγκαράκη.
