Η σύντομη απάντηση στο γιατί τόσο οι κυβερνήσεις Μπάιντεν όσο και ο Ομπάμα απέτυχαν να επιτύχουν ειρήνη στη Μέση Ανατολή είναι ότι προχώρησαν σε ενέργειες αντίθετες με τις προσπάθειες του Ντόναλντ Τραμπ, οι οποίες οδήγησαν σε κατάπαυση του πυρός.
Πρώτο, σκεφτείτε το Ιράν.
Το Ιράν βρισκόταν σε μια πορεία προς ένα πυρηνικό όπλο, εξοπλίζοντας τους εχθρούς του Ισραήλ που είναι ο «δακτύλιος της φωτιάς»: τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και τους Χούθι.
Ο ριζοσπαστικός ισλαμικός κόσμος της Μέσης Ανατολής ήταν πεπεισμένος ότι το Ισραήλ ήταν καταδικασμένο. Ωστόσο, και οι δύο Δημοκρατικές κυβερνήσεις άφησαν το Ιράν να επωφεληθεί από τις πωλήσεις πετρελαίου.
Μίλησαν για την καθυστέρηση, αλλά όχι για τον τερματισμό, του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Και φοβόντουσαν ότι η Χεζμπολάχ, η Χαμάς και οι Χούθι ήταν τρομοκρατικές απειλές που δε μπορούσαν να τιθασευθούν.
Έτσι, όσοι διατάρασσαν την ειρήνη στην περιοχή απλά κατευνάστηκαν αντί να αποθαρρυνθούν.
Δεύτερο, τόσο ο πρώην πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα όσο και ο Τζο Μπάιντεν πίεσαν το Ισραήλ γενικά και τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου ειδικότερα να κάνει συνεχείς παραχωρήσεις.
Αλλά κανένας από τους δύο δεν προσέφερε κανένα σχέδιο για το πώς θα επιβίωνε το Ισραήλ τη στγμή που το Ιράν επιδίωκε την καταστροφή του και η Τεχεράνη στόχευε να το βομβαρδίσει με πυραύλους, ρουκέτες και μη επανδρωμένα αεροσκάφη.
Το χειρότερο, όταν η ευρύτερη Μέση Ανατολή είδε τους Δημοκρατικούς Προέδρους να κατευνάζουν το Ιράν και τις τρομοκρατικές οργανώσεις που στήριζε, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν ασφαλές να αναλάβουν ρίσκα συμμαχώντας με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τρίτο, τόσο ο Ομπάμα όσο και ο Μπάιντεν περιφρόνησαν και προσέβαλαν προσωπικά τον Νετανιάχου, τον Αιγύπτιο Πρόεδρο Αμπντέλ Φατάχ ελ-Σίσι και τη βασιλική οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας.
Ο Μπάιντεν αποκάλεσε τη Σαουδική Αραβία «κράτος παρία» – τουλάχιστον μέχρι να φτάσει σε σημείο να την προσεγγίσει για να αυξήσει τις προμήθειες πετρελαίου και να μειώσει τις τιμές του φυσικού αερίου πριν από τις ενδιάμεσες εκλογές του 2022.
Και οι δύο Πρόεδροι προσπάθησαν να απομονώσουν τον Σίσι και να τον απομακρύνουν από την εξουσία.
Ο Ομπάμα έβαλε την ομάδα του να διαρρεύσει προσβολές για τον Νετανιάχου. Ο Ομπάμα δεν θα είχε ποτέ σκεφτεί τις Συμφωνίες του Αβραάμ.
Ούτε οι μοναρχίες του Κόλπου, ούτε η Αίγυπτος ούτε καμία συντηρητική κυβέρνηση στο Ισραήλ είχαν κανένα κίνητρο να αντιμετωπίσουν τον Ομπάμα και τον Μπάιντεν, τους οποίους απεχθάνονταν.
Ωστόσο, όσο περισσότερο ο Τραμπ σεβόταν και συνεργαζόταν με τους ηγέτες του Κόλπου, Σίσι και Νετανιάχου, τόσο περισσότερο αυξανόταν η επιρροή του στα έθνη τους.
Τέταρτο, οι κυβερνήσεις Ομπάμα και Μπάιντεν δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν βία για να περιορίσουν την τρομοκρατία στη Μέση Ανατολή.
Καμία από τις δύο δεν θα είχε εξοντώσει ποτέ τον Ιρανό στρατηγό Κασέμ Σουλεϊμανί και τον ιδρυτή του ISIS, Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι, δεν θα είχε καταστρέψει το ISIS, δεν θα είχε εξαλείψει μεγάλο μέρος της ρωσικής ομάδας Wagner ή δεν θα είχε χτυπήσει σκληρά τους Χούθι.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι ούτε οι Ισραηλινοί ούτε οι Άραβες εμπιστεύονταν τον Ομπάμα και τον Μπάιντεν. Έτσι, ήταν προσεκτικοί να μην αναλάβουν ρίσκα, φοβούμενοι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα τους άφηναν ξεκρέμαστους.
Πέμπτο, στην παγκόσμια σκηνή, και οι δύο Δημοκρατικές κυβερνήσεις εξέπεμπαν ένα γενικό αίσθημα κατευνασμού και αναποφασιστικότητας που ενδυνάμωνε τους εχθρούς και τρόμαζε τους φίλους.
Η Μέση Ανατολή θυμήθηκε την ατυχή περιπέτεια με τους βομβαρδισμούς της Λιβύης το 2011 και την αξιολύπητη προσπάθεια του Υπουργού Εξωτερικών Τζον Κέρι να εξασφαλίσει ρωσική βοήθεια στη Μέση Ανατολή το 2013.
Υπενθύμισε την κατάληψη της Κριμαίας και του Ντονμπάς από τη Ρωσία το 2014, την κατευναστική στάση του Ιράν το 2016 για την επίτευξη πυρηνικής συμφωνίας και την κινεζική καταδίκη των διπλωματών του Μπάιντεν στο Άνκορατζ το 2021.
Σοκαρίστηκε από την ταπεινωτική αποχώρηση από το Αφγανιστάν το 2021, τη ρωσική επίθεση στο Κίεβο το 2022 και το φιάσκο των κινεζικών αερόστατων το 2023.
Η Μέση Ανατολή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Αμερική βρισκόταν σε διαχειριζόμενη παρακμή. Δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να υπερασπιστεί τα δικά της συμφέροντα, πόσο μάλλον αυτά των αναλώσιμων φίλων της.
Έκτο, ο Ομπάμα – και ιδιαίτερα ο Μπάιντεν – δέχονταν πιέσεις εκ των έσω.
Η φιλο-Χαμάς και αντι-Ισραηλινή αριστερά των Δημοκρατικών απέτρεψε τους Δημοκρατικούς Προέδρους από το να αναλάβουν ρίσκα.
Αντίθετα, ο Τραμπ άντεξε την οργή των οπαδών του MAGA για τον βομβαρδισμό του Ιράν και την άδεια που έδωσε στον Νετανιάχου να καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος της Χαμάς.
Έβδομο, οι Δημοκρατικοί μιλούσαν για διπλωματία. Υποτιμούσαν τον μερκαντιλισμό – και έτσι δεν συνδέθηκαν ποτέ ούτε με τους Άραβες ούτε με τους Ισραηλινούς.
Ο Τραμπ εξίσωσε μια ειρηνευτική συμφωνία με την ευημερία. Υποσχέθηκαν ότι σχεδόν όλοι θα ωφελούνταν αμοιβαία.
Για τις διαπραγματεύσεις, προτιμούσε τους επιχειρηματίες – τον ίδιο, τον Τζάρεντ Κούσνερ και τον Στιβ Γουίτκοφ – από τους διπλωμάτες.
Αποδείχθηκε ότι και οι Άραβες και οι Ισραηλινοί το ίδιο έκαναν.
Όγδοο, ο Ομπάμα και ο Μπάιντεν ήταν διαβόητοι για τις “κενές” απειλές τους.
Λίγοι πίστεψαν ποτέ τις “κόκκινες γραμμές” που έθεσε ο Ομπάμα στη Συρία το 2012.
Κανείς δεν πήρε στα σοβαρά την απειλή του Μπάιντεν το 2022 όταν η Ρωσία ήταν στα πρόθυρα της εισβολής στην Ουκρανία.
Αντίθετα, οι απειλές του Τραμπ ήταν πολύ πραγματικές.
Ένατο, οι προηγούμενες αμερικανικές κυβερνήσεις ήταν απογοητευμένες από το διπρόσωπο Κατάρ.
Και έτσι προσπάθησαν να το κατευνάσου. Ο Τραμπ προσέφερε και καρότα και μαστίγιο.
Αφού το Ισραήλ βομβάρδισε το Κατάρ, το καθεστώς ζήτησε την υποστήριξη του Τραμπ, κλονισμένο κι έτοιμο να βοηθήσει.
Δέκατο, οι ομάδες Ομπάμα και Μπάιντεν – Χίλαρι Κλίντον, Τζον Κέρι, Σούζαν Ράις, Λίον Πανέτα, Τζέικ Σάλιβαν, Άντονι Μπλίνκεν και Λόιντ Όστιν – απλά πολλαπλασίασαν την αφέλεια και την ανικανότητα των προέδρων τους.
Αντίθετα, ο γερουσιαστής Μάρκο Ρούμπιο, οι στρατηγοί Έρικ Κουρίλα και Νταν Κέιν, ο Στιβ Γουίτκοφ και ο Τζάρεντ Κούσνερ διαμόρφωσαν, συμμερίστηκαν και ενδυνάμωσαν την ατζέντα του Τραμπ.
Δημοσίευση: NY Post
