Στις διάφορες φάσεις της ζωής, βιώνεις σοκ. Σοκ που δεν σε ρωτούν αν είσαι έτοιμος. Σοκ που άλλες φορές έρχονται με τη μορφή μιας απρόσμενης χαράς, και άλλες με τη μορφή ενός πόνου που σου κόβει την ανάσα.
Κάθε τέτοιο σοκ είναι μια τομή. Μια απότομη, βαθιά τομή στην πορεία σου. Και αυτή η τομή σπάνια σε αφήνει ίδιο. Σε αλλάζει. Σε μεταμορφώνει. Σε κάνει να βλέπεις τη ζωή με άλλα μάτια.
Είναι εκείνες οι στιγμές που σε ρωτούν, χωρίς λόγια, ποιος είσαι και πού πας. Και το χειρότερο; Εσύ δεν έχεις την απάντηση. Γιατί όλα μέσα σου είναι σε αναστάτωση.
Συναισθήματα σε κατακλύζουν και σε σαρώνουν. Χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Νιώθεις πως τίποτα δεν είναι όπως ήταν. Πράγματα που παλιά θεωρούσες δεδομένα, τώρα μοιάζουν ξένα. Άνθρωποι που μέχρι χτες ήταν δίπλα σου, σήμερα είναι μακριά. Ή – ακόμα χειρότερα – είσαι εσύ αυτός που απομακρύνθηκε, χωρίς να το καταλάβεις.
Κι όμως, μέσα σ’ αυτό το χάος, γεννιέται κάτι καινούργιο. Σαν να ξανασυστήνεται ο κόσμος γύρω σου. Οι μυρωδιές, τα τοπία, τα χρώματα – όλα μοιάζουν να αποκτούν νέο βάθος. Ξαναβρίσκεις τη μαγεία σε απλά πράγματα: σε ένα φως που μπαίνει απ’ το παράθυρο, σε μια φράση που κάποιος σου είπε και την κουβαλάς όλη μέρα. Σε ένα τραγούδι που σε διαλύει, αλλά ταυτόχρονα σε ενώνει με κάτι μέσα σου που είχες ξεχάσει.
Δεν είναι εύκολο. Μην νομίζεις πως αυτό το πέρασμα από τη μία φάση στην άλλη γίνεται ομαλά. Στις περισσότερες περιπτώσεις, σε πονάει. Σε κουράζει. Σε εξαντλεί. Μπορεί να σε κάνει να νιώθεις ότι δεν έχεις πια τίποτα να δώσεις. Ότι όλα είναι άδεια. Και όμως… σε αυτές τις στιγμές είναι που γεννιέται κάτι πιο αληθινό. Μια νέα σου πλευρά, μια νέα σου εκδοχή.
Αυτό που αλλάζει δεν είναι μόνο ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο. Αλλάζει και η σχέση σου με τον εαυτό σου. Ξαφνικά, αρχίζεις να παρατηρείς πράγματα που παλιά τα προσπερνούσες. Τι σε ενοχλεί. Τι σε συγκινεί. Ποιοι είναι οι άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν. Ποιοι σε άφησαν μόνο όταν σκοτείνιασε. Και ποιοι άναψαν ένα κεράκι για να μη χαθείς.
Αν είσαι τυχερός – ή απλώς πρόθυμος να μην το βάλεις κάτω – κάποια στιγμή, μετά από όλο αυτό, θα νιώσεις να επιστρέφει μια ενέργεια που είχες ξεχάσει πως υπάρχει. Μια δημιουργική δύναμη. Δεν χρειάζεται να είσαι καλλιτέχνης για να τη νιώσεις. Αρκεί να έχεις ζήσει. Μπορεί να είναι η ανάγκη να αλλάξεις σπίτι. Να ξαναπάρεις τηλέφωνο κάποιον που σου έλειψε. Να γράψεις κάτι. Να φτιάξεις κάτι. Να δοκιμάσεις κάτι που μέχρι χτες δεν τολμούσες.
Και αυτό, από μόνο του, είναι μια νίκη. Γιατί, πίστεψέ με, το δύσκολο δεν είναι να αντέξεις το σοκ. Το δύσκολο είναι να μείνεις ανοιχτός μετά. Να συνεχίσεις να αγαπάς, να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, όταν όλα σου φωνάζουν να κλειστείς στον εαυτό σου.
Ζούμε τη ζωή μας μέσα από τομές. Και αυτές οι τομές είναι που μας πλάθουν. Όχι οι ήσυχες, προβλέψιμες μέρες, αλλά οι μέρες που όλα ανατρέπονται. Που σε ρωτούν «είσαι έτοιμος να αλλάξεις;». Και εσύ, ακόμα κι αν δεν το φωνάζεις, απαντάς με τον τρόπο σου: «Ναι».
Ίσως όχι σήμερα. Ίσως όχι αύριο. Αλλά κάποια στιγμή, μέσα από αυτές τις αλλαγές, ξαναγίνεσαι εσύ. Ή έστω, αυτός που μπορείς να γίνεις.
