Είδα με κάποια προσοχή τα ρεπορτάζ από την κηδεία του Τσάρλι Κερκ. Ειδικά, το video με τη χήρα πάνω από το φέρετρο, καθώς και το λόγο της προς το πλήθος. Και σφίχτηκα.
Από μια ηλικία και μετά, όλοι μας έχουμε ζήσει την αβάσταχτη εμπειρία του να αποχαιρετάς κάποιον δικό σου για πάντα. Ξέρω, δυστυχώς.
Η σκηνή στο φέρετρο, καθαρά ελληνική, ήταν ό,τι πιο κοντινό στο δικό μας μοιρολόι. Δεν έχει καμιά σχέση με τις ψυχρές κηδείες που βλέπουμε στις ταινίες, όπου μια σικ χήρα στέκεται κόκκαλο, παγερή, μπροστά από το μνήμα, εγκλωβισμένη στην αξιοπρέπειά της, προσπαθώντας να προστατεύσει τη θλίψη της. Για πρώτη φορά ένιωσα να με αγγίζει η αμερικανική εκδοχή του δικού μας θρήνου. Άλλωστε η ψυχή έχει ανάγκη για επικοινωνία της οδύνης.
Και κάπου εκεί, η λογική μου άρχισε να με χαστουκίζει στο πρόσωπο.
Τι θέλει η βιντεοκάμερα τόσο κοντά στην χήρα; Πώς είναι δυνατόν να κάνεις δημόσιο θέαμα έναν τόσο προσωπικό, τραγικό αποχαιρετισμό, την ώρα που φιλάς το παγωμένο χέρι του νεκρού; Και μάλιστα τόσο κοντά η κάμερα, ώστε να ακούσουμε με ευκρίνεια τα τελευταία λόγια της συζύγου;
Τι είδους δημόσια ομιλία είναι αυτή από την χήρα; Κατανοώ απόλυτα τον θυμό, την οργή, το αίσθημα της αδικίας, το αίσθημα της απώλειας, όλο αυτό το τραγικό χαρμάνι συναισθημάτων που έχει κυριεύσει το είναι της. Αλλά αυτή η γυναίκα, αυτή η καλή χριστιανή, χρησιμοποιεί λέξεις που τρομάζουν. “Δεν έχετε ιδέα τι έχετε μόλις εξαπολύσει”. “Δεν έχετε ιδέα για τη φωτιά που ανάψατε”, ”πολεμική κραυγή“… Πώς είναι δυνατόν;
Πού υπάρχει στην Καινή Διαθήκη χώρος για τέτοιες λέξεις; (δεν μιλάω για την Παλαιά Διαθήκη, που σε ένα μεγάλο μέρος της είναι ένα πολεμικό κείμενο).
Πότε ακούσαμε τον Χριστό να μιλά ως Ρωμαίος κεντηρίων, αφιονίζοντας τα πλήθη;
Δεν είμαι φανατικός χριστιανός σε καμιά περίπτωση. Από αμαρτίες άλλο τίποτα. Αλλά έχω ένα σλόγκαν: Αν κάποιος θέλει να είναι χριστιανός, ας είναι όπως πρέπει. Αν έχει το μυαλό του μόνο στο φανατισμό, το χρήμα, τα όπλα, την μισαλλοδοξία, ας αποκηρύξει το χριστιανισμό κι ας προχωρήσει απερίσπαστος και χαρούμενος στο μεγαλεπήβολο έργο του. Δεν τον υποχρεώνει κανείς.
Απλοϊκές σκέψεις, θα μου πείτε. Γιατί ξέρω ότι πάνω στο όπιο των λαών και τον φανατισμό χτίζονται οι ιδεολογίες και οι εσωτερικοί εχθροί του αύριο. Όπως το 1936 στη Γερμανία.
Κι αυτός είναι ο λόγος που οι φωνές εκείνων που λυπήθηκαν για τον άδικο, απάνθρωπο, βάρβαρο, αδόκητο, τραγικό χαμό του (εξαιρετικά χαρισματικού, όπως και να το δεις, όσο κι αν δε συμφωνείς) Τσάρλι Κερκ, μπλέχτηκαν κακόφωνα με τις φωνές εκείνων που συγκαλυμμένα χάρηκαν. Γιατί ήδη η εμφυλιοπολεμική μηχανή του θυμού στην Αμερική έχει αρχίσει να ανεβάζει στροφές. Σύμφωνα με τους New York Times, η χρήση του όρου «εμφύλιος» στις ΗΠΑ μετά τη δολοφονία Κερκ εκτοξεύτηκε στο Διαδίκτυο.
Το αυγό του φιδιού δεν έχει συγκεκριμένη περίοδο επώασης ξέρετε. Σκάει από το τσόφλι όλο το χρόνο. Ρωτήστε και τον Άτενμπρο…..
Γ.Κυπ
