Υπάρχει μια ιδιαίτερη γεύση στον Σεπτέμβριο. Δεν είναι ούτε γλυκιά ούτε πικρή. Είναι αυτή η γεύση της μετάβασης, εκεί που το καλοκαίρι υποχωρεί και το φθινόπωρο παίρνει δειλά τη θέση του. Ένας μήνας γεμάτος αντιθέσεις: ο ήλιος ακόμη καίει, μα οι μέρες μικραίνουν· οι παραλίες αδειάζουν, μα τα γραφεία γεμίζουν· η ξεγνοιασιά τελειώνει, και το πρόγραμμα επιστρέφει.
Το καλοκαίρι πέρασε και πάλι πιο γρήγορα απ’ όσο περιμέναμε. Σαν να το είδαμε μέσα από το τζάμι ενός τρένου που δεν σταματά ποτέ. Οι διακοπές, όσο όμορφες κι αν ήταν, κράτησαν λίγο. Και πάντα θα θέλαμε περισσότερο. Ένα ακόμα Σαββατοκύριακο στο νησί, μια ακόμη βουτιά στο πρωινό κύμα, μια ακόμη βραδιά με φίλους κάτω από τον έναστρο ουρανό.
Αν όμως το καλοκαίρι είναι η εποχή της ελευθερίας, ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας της επιστροφής. Επιστροφή στο γραφείο, στα deadlines, στα σχολεία, στις συνήθειες που για λίγο αφήσαμε πίσω. Η αλήθεια είναι πως αυτή η μετάβαση δεν είναι ποτέ εύκολη. Η μελαγχολία του Σεπτεμβρίου έχει να κάνει ακριβώς με αυτό: με τη δυσκολία να αποχαιρετήσεις κάτι που σου δίνει ανάσες, για να ξαναμπείς σε κάτι που μοιάζει απαιτητικό και σκληρό.
Ίσως να είναι και θέμα χρόνου. Το καλοκαίρι πάντα μας φαίνεται μικρό. Μια χούφτα μέρες που ξεγλιστρούν μέσα από τα δάχτυλά μας. Ενώ ο χειμώνας μοιάζει ατελείωτος, το καλοκαίρι είναι πάντα “λίγο”. Λίγο για να ζήσεις όσα ονειρεύτηκες τον χειμώνα. Λίγο για να γεμίσεις τις μπαταρίες σου. Λίγο για να προλάβεις να δεις όσους αγαπάς.
Κι όμως, αυτή η αίσθηση του “λίγου” είναι που κάνει το καλοκαίρι μοναδικό. Ίσως να μην το εκτιμούσαμε τόσο αν κρατούσε περισσότερο. Η μαγεία του είναι ακριβώς εκεί: στη μικρή διάρκεια, στη φευγαλέα στιγμή. Στις εικόνες που θα κουβαλήσεις μαζί σου για τον χειμώνα.
Ο Σεπτέμβριος, λοιπόν, δεν είναι μόνο μελαγχολία. Είναι και μια υπόσχεση. Μια υπενθύμιση ότι η ζωή προχωράει με ρυθμούς, με εναλλαγές, με εποχές. Όπως αλλάζει η φύση, έτσι αλλάζουμε κι εμείς. Χρειάζεται πρόγραμμα, χρειάζεται σταθερότητα, χρειάζονται στόχοι. Γιατί, όσο κι αν αγαπάμε την ανεμελιά του καλοκαιριού, στο τέλος χρειαζόμαστε και την αίσθηση ότι πατάμε κάπου γερά.
Ίσως λοιπόν αυτό που νιώθουμε να μην είναι μόνο μελαγχολία, αλλά και μια εσωτερική προετοιμασία. Σαν να κάνουμε χώρο μέσα μας για να ξαναβρούμε ρυθμό. Να χτίσουμε ξανά τις καθημερινές μας συνήθειες. Να θέσουμε νέους στόχους για το φθινόπωρο και τον χειμώνα που έρχεται.
Η μελαγχολία του Σεπτεμβρίου είναι σαν μια σιωπηλή συμφωνία με τον εαυτό μας: “ναι, το καλοκαίρι τέλειωσε, αλλά τώρα ξεκινάει κάτι άλλο”. Και αυτό το “κάτι άλλο” μπορεί να κρύβει ευκαιρίες. Ίσως μια νέα αρχή στη δουλειά. Ίσως μια προσωπική απόφαση που καθυστέρησες. Ίσως ένα μικρό ταξίδι που θα σπάσει τη ρουτίνα.
Ο Σεπτέμβριος είναι το τέλος ενός κύκλου, αλλά ταυτόχρονα και η αρχή ενός καινούριου. Και ίσως τελικά, όσο κι αν μας βαραίνει η επιστροφή, να είναι αυτή η αίσθηση της ανανέωσης που μας κρατάει ζωντανούς.
Γιατί αν κάθε καλοκαίρι ήταν ατελείωτο, ίσως να μην το ζούσαμε ποτέ με τόση λαχτάρα…
