Πρέπει να το πω ευθύς εξαρχής: Το βιβλίο δεν με άγγιξε καθόλου. Παρά το hype, τις διθυραμβικές κριτικές και την υποψηφιότητά του για το Booker, εγώ βγήκα από την ανάγνωση με μια αίσθηση… κενού. Και όταν ένα βιβλίο δεν σου αφήνει τίποτα, πώς να του χαρίσεις πάνω από ένα αστεράκι;
Χαρακτήρες που δεν ζουν
Ο συγγραφέας ακολουθεί δύο millennials, την Άννα και τον Τομ, που ζουν στο Βερολίνο μια ζωή “κομψής τελειότητας”: design σπίτια, μινιμαλισμό, ακτιβιστικά likes, φωτογραφίες στο Instagram. Ωραία όλα αυτά, αλλά για μένα οι ήρωες έμοιαζαν με βιτρίνα χωρίς ψυχή. Δεν μπόρεσα να ταυτιστώ, δεν μπόρεσα να νοιαστώ.
Μυθιστόρημα ή κοινωνιολογική ανάλυση;
Το βιβλίο διαβάζεται περισσότερο σαν κοινωνιολογικό δοκίμιο παρά σαν μυθιστόρημα. Υπάρχουν στοχασμοί για την κουλτούρα του μινιμαλισμού, για την “τέλεια εικόνα” που μας καταπίνει, αλλά η ιστορία μένει στάσιμη. Δεν υπήρχε ροή, δεν υπήρχε δράση. Στο τέλος αναρωτιόμουν: γιατί το διαβάζω;
Ναι, η γραφή είναι κομψή. Ναι, ο συγγραφέας ξέρει να στήνει προτάσεις. Αλλά είναι τόσο μινιμαλιστική και ψυχρή που εμένα μου φάνηκε σαν άσκηση ύφους. Ένα βιβλίο που θέλει να εντυπωσιάσει τους κριτικούς, όχι να συγκινήσει τον αναγνώστη.
Ίσως φταίει και το hype. Όταν ακούς Booker nominee, περιμένεις λογοτεχνικό σεισμό. Αντί για αυτό, βρέθηκα να παρακολουθώ δύο ανθρώπους να σκέφτονται αν θα πάρουν Uber ή αν θα φάνε τόνο. Λυπάμαι, αλλά αυτή η “Τελειότητα” δεν είχε ούτε συναίσθημα ούτε ψυχή.
Για μένα, «Η Τελειότητα» ήταν η επιτομή της… ανίας. Δεν με συγκίνησε, δεν με κράτησε, δεν με έκανε να το κλείσω με εκείνη τη γλυκιά αίσθηση που θέλω να μου αφήνει ένα βιβλίο. Αντίθετα, το έκλεισα με απογοήτευση.
Αν η τελειότητα μοιάζει έτσι, προτιμώ ….λίγη ατέλεια!!!
Βαθμολογία: ⭐☆☆☆☆ (1/5)
