Υπάρχουν κάποια βιβλία που δεν τα διαβάζεις μόνο — τα νιώθεις. Σε βρίσκουν σε μια στιγμή σου και σου μιλάνε χωρίς περιστροφές. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι η Κόκκινη Γραμμή της Λένας Μαντά. Δεν είναι απλώς μια ακόμα ιστορία· είναι μια κατάδυση στα σκοτεινά, στα ανείπωτα, στα “μέσα μας”. Και ναι, με άγγιξε πολύ.
Η βασική ηρωίδα, η Μαρίλια, είναι μια γυναίκα που φτάνει στα όριά της — και τα ξεπερνά. Μια απλή ευχή, βγαλμένη από θυμό και πόνο, γίνεται η αφορμή για να ξετυλιχτεί ένα νήμα γεμάτο ένταση, τραύματα, ενοχές… αλλά και ελπίδα. Εύχεται κάποιος να φύγει από τη ζωή της. Και… φεύγει. Και τότε αρχίζει η πραγματική ιστορία: αυτή που ξεγυμνώνει τους φόβους, τα “δεν μπορώ”, και όλα όσα καταπίνουμε καθημερινά.
Πιο δίπλα στέκονται οι υπόλοιποι ήρωες: η Τίτα, ο Πάρης, ο Φώτης. Τέσσερις φίλοι. Τέσσερις διαφορετικοί κόσμοι. Κι όμως, κάπου εκεί βρίσκουν κοινούς ρυθμούς, κοινές πληγές, και γίνονται ο καθένας στήριγμα του άλλου. Αυτό είναι, νομίζω, και το πιο όμορφο κομμάτι του βιβλίου — η φιλία. Όχι η γυαλιστερή, instagramική φιλία με τα brunch και τα quotes. Η άλλη, η ουσιαστική. Εκείνη που σε κοιτάει στα μάτια και σου λέει “εδώ είμαι, ακόμα κι όταν όλα έχουν καταρρεύσει”.
Η Λένα Μαντά δεν ωραιοποιεί τίποτα. Μιλά για την κακοποίηση με τόλμη, χωρίς να κρατά “ασφάλειες” για να μη σοκάρει. Δεν φοβάται να δείξει την ασχήμια των σχέσεων που πονάνε, που πνίγουν, που καταστρέφουν. Κι αυτό το κάνει με σεβασμό, χωρίς μελοδραματισμούς. Ξέρει πότε να ανεβάσει την ένταση, πότε να αφήσει χώρο στη σιωπή. Και σε εκείνες τις σιωπές… κάπου θα αναγνωρίσεις κι εσένα!
Είχα καιρό να συναντήσω ήρωες τόσο καθημερινούς και ταυτόχρονα τόσο βαθιά χαραγμένους. Δεν είναι τέλειοι. Έχουν ελαττώματα, κάνουν λάθη, πληγώνουν και πληγώνονται. Αλλά στο τέλος — κι αυτό είναι που με κέρδισε — βρίσκουν το κουράγιο να τραβήξουν τη δική τους κόκκινη γραμμή. Να πουν «μέχρι εδώ». Να σταθούν απέναντι σε ό,τι τους φοβίζει και να ξαναχτίσουν τον εαυτό τους από την αρχή.
Κι εγώ; Ως αναγνώστης, ένιωσα εκείνη τη μικρή σπίθα μέσα μου. Την υπενθύμιση πως κανείς δεν είναι μόνος, πως ακόμα και στα σκοτεινά, υπάρχει πάντα ένα χέρι που μπορεί να σε τραβήξει πίσω στο φως. Αρκεί να το αφήσεις.
Αν σου αρέσουν τα βιβλία που σκαλίζουν τα συναισθήματα και σου αφήνουν σκέψεις να δουλεύουν μέσα σου καιρό αφού έχεις κλείσει την τελευταία σελίδα, τότε αυτό είναι για σένα.
«Μια ευχή, μια ρωγμή, κι όλα αλλάζουν…»
Τίποτα πιο αληθινό.
Βαθμολογία (ή αλλιώς: πόσα χαρτομάντηλα χρειάστηκα): 4,5/5
Γνωρίζοντας τη Λένα Μαντά
Η ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη αλλά ήρθε στην Ελλάδα σε μικρή ηλικία. Σπούδασε νηπιαγωγός χωρίς ποτέ να θελήσει να ασκήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα. Επί τρία χρόνια είχε δικό της θίασο κουκλοθέατρου, με έργα δικής της συγγραφής. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε τοπικές εφημερίδες και για δύο χρόνια διετέλεσε διευθύντρια προγράμματος σε ραδιοφωνικό σταθμό των βορείων προαστίων. Έχει δύο παιδιά και μένει μόνιμα στο Καπανδρίτι.
Βραβεύτηκε «Συγγραφέας της Χρονιάς» το 2009 και το 2011 από το περιοδικό LIFE & STYLE. To 2016 της απονεμήθηκε το Βραβείο Κοινού των βιβλιοπωλείων PUBLIC, στην κατηγορία «Ηρωίδα-Έμπνευση», για το μυθιστόρημά της ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα ιταλικά, στα ισπανικά, στα τουρκικά, στα κινεζικά, στα αλβανικά, στα σερβικά και στα βουλγαρικά, ενώ συνολικά έχουν πουλήσει περισσότερο από 2,3 εκατομμύρια αντίτυπα. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ έχουν εκδοθεί είκοσι ένα μυθιστορήματά της, άλλα τρία σε συνεργασία με την Κλαίρη Θεοδώρου, καθώς και δύο συλλογές διηγημάτων.
