Εσείς «δοκιμάσατε» την Κουζίνα του Νανούρη;

Δεν έχω ξαναγράψει εδώ για θέατρο. Αλλά χαίρομαι πολύ που την πρώτη φορά που το κάνω είναι για μια τέτοια δουλειά. Το έργο λέγεται Η Κουζίνα και είναι του διάσημου Άγγλου συγγραφέα Arnold Wesker, προσαρμοσμένο, μεταφρασμένο και σκηνοθετημένο από τον ταλαντούχο Γιώργο Νανούρη. Και παρ’ ότι είναι ένα έργο γραμμένο πριν περίπου 60 χρόνια, τα μηνύματά του για τον ρατσισμό και την κοινωνική καταπίεση σε χτυπάνε σαν χαστουκάκια, σαν να έχει γραφτεί το έργο χθες.

11 άνθρωποι που δουλεύουν σε μια κουζίνα, μαζεύονται για μια κατά τα φαινόμενα συνηθισμένη μέρα δουλειάς, και μέσα στη δουλειά ξεδιπλώνονται όλες οι πτυχές της διαφορετικότητάς τους, των εμμονών τους, των ονείρων τους, των «μελανών σημείων» τους. Είναι άνθρωποι όπως εσείς κι εγώ, που έχουν δεχθεί διακρίσεις, που έχουν ερωτευτεί (συχνά μεταξύ τους), που έχουν πονέσει, έχουν νιώσει εγκλωβισμένοι σε μια δουλειά, και τελικά δεν ξέρουν αν αυτό που ζουν είναι η ζωή που θέλουν.

Φυσικά και στις αληθινές κουζίνες είναι δύσκολα τα πράγματα, οπότε βρίσκει πρόσφορο έδαφος ο Νανούρης, αλλά εδώ η κουζίνα δεν είναι κυριολεκτική, συμβολίζει τις δουλειές και τις ζωές όλων μας ίσως.

Τα παιδιά που παίζουν είναι αποκάλυψη. Παρά το ότι είναι νέοι στον χώρο, παίζουν όχι μόνο καλά αλλά και ακούραστα, πάνω στη σκηνή συνεχόμενα, με τρομερή ενέργεια και κίνηση. Αποδίδουν τον αναβρασμό τόσο ζωντανά, που ήθελα κάποια στιγμή να τους αγκαλιάσω και να τους ηρεμήσω. Να τους πω να μην αγχώνονται, ότι είναι νέοι και έχουν τη ζωή μπροστά τους!  Δεν λες πάλι καλά που συγκρατήθηκα.

Θα ήθελα όμως να πω δυο πράγματα κυρίως για τον τρόπο που είναι σκηνοθετημένο το έργο. Δεν βλέπουμε συχνά κάτι αντίστοιχο στο θέατρο! Δεν είναι μόνο παράσταση αυτό. Είναι 90 λεπτά γεμάτα ρυθμό, μουσική, χορογραφημένη δουλειά και νεύρο – με την καλύτερη έννοια του όρου.

Τα σκεύη και τα κουτάλια με τις φωνές τον παιδιών φτιάχνουν τους ήχους και τον ρυθμό, και το προσωπικό της κουζίνας γίνεται η πιο συντονισμένη ορχήστρα που φαντάζεστε (μαγικό αυτό που έχει κάνει εδώ ο Νανούρης). Μου άρεσε πάρα πολύ η έναρξη, ο τρόπος που παρουσιάζονται οι ηθοποιοί, αλλά δεν σας λέω περισσότερα για αυτό, για να μην σας το «κάψω». Τρελάθηκα με την σκηνή με το slow motion και το φιλί πάνω στον πάγκο, ενώ στο background παίζει το γρήγορο beat μιας industrial-house μουσικής λογικής, που δημιουργεί μια φανταστική αντίθεση (κρατιέμαι πάρα πολύ να μην κάνω spoiler!). Τα σκηνοθετικά ευρήματα θα σας αρέσουν πολύ, εμένα προσωπικά μου έκανε μεγάλη εντύπωση το ότι είναι μοτίβα που βλέπουμε συνήθως στον κινηματογράφο, και εδώ καταφέρνουν να αποδοθούν σε μία σκηνή με φοβερή φαντασία.

Επίσης καθηλωτική είναι μια από τις τελευταίες σκηνές, αυτή με το μικρόφωνο, όπου η μεγάλη ένταση ισορροπείται με το slow ρυθμό ενός φοβερού κομματιού (που -fuck- το έψαχνα από εκείνη τη μέρα και τελικά είναι το One Dove των Antony & The Johnsons)!

Το αν πρέπει να δείτε την παράσταση; Νομίζω οπωσδήποτε. Θα γελάσετε, θα συγκινηθείτε, σίγουρα θα φύγετε πιο προβληματισμένοι, γεμάτοι ένταση και ηρεμία ταυτόχρονα. Γιατί αυτό ακριβώς κατάφερε ο Νανούρης, να δείξει ότι από την μία ψάχνουμε την ηρεμία, κι απ’ την άλλη οι καρδιές μας χτυπάνε με θόρυβο, δυνατά και συντονισμένα: όπως τα σκεύη μιας κουζίνας.

Συντελεστές

Μετάφραση-Προσαρμογή-Σκηνοθεσία : Γιώργος Νανούρης 
Παίζουν: Μαρία Αθητάκη, Μοσχούλα Ατσιδαύτη, Παναγιώτης Γαβρέλας, Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Απόστολος Καμιτσάκης, Φίλιους-Μιχαήλ Κανάκης, Χρήστος Καρνάκης, Τάσος Κορκός, Γρηγορία Μεθενίτη, Μάριος Ράμμος, Σταύρος Τσουμάνης

Κοστούμια : Λάζαρος Τζοβάρας
Σκηνικό-Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Ρυθμοί, Κινησιολογία και Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης και Θίασος
Φωτογραφίες παράστασης : Νίκος Πανταζάρας
Παραγωγή : Αθηναϊκά Θέατρα

Ημέρες – ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη : 20:00
Πέμπτη, Παρασκευή : 21:00
Σάββατο : 18:00 & 21:00
Κυριακή : 20:00
Εισιτήρια από 15 ευρώ, www.ticket365.gr

Θέατρο Αποθήκη: Σαρρή 40, Ψυρρή