Είδαμε πρώτοι την «Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου

Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Σενάριο: Τόνι ΜακΝαμάρα και Ντέμπορα Ντέιβις
Μοντάζ: Γιώργος Μαυροψαρίδης
Πρωταγωνιστούν: Ολίβια Κόλμαν, Έμα Στόουν, Ρέιτσελ Βάις

Μέχρι πού μπορείς να φτάσεις για να αποκτήσεις την εύνοια κάποιου; Μέχρι πού μπορείς να φτάσεις για να είσαι ο αγαπημένος ενός ανθρώπου; Και είναι πράγματι αυτό που θέλεις; Είναι ο ανταγωνισμός για μια (κούφια) καρδιά αυτό που έχει τελικά σημασία;

Όλα αυτά και περισσότερα ερωτήματα απαντά ο Γιώργος Λάνθιμος δημιουργώντας την Ευνοούμενη, με ένα all star cast (Ολίβια Κόλμαν, Ρέισελ Βάις, Έμα Στόουν κ.ά).
Και η αλήθεια είναι ότι ήμασταν τυχεροί στο Makattack και είδαμε αυτή την πολυσυζητημένη ταινία λίγο νωρίτερα ως γνωστοί ταινιάκηδες (αυτή την εβδομάδα παίζεται μόνο σε 2 κινηματογράφους της Αθήνας, ενώ από την προσεχή Πέμπτη 7/2 θα επεκταθεί και σε άλλους).

Τελοσπάντων, αλλού είναι το θέμα: ότι για να είμαστε ειλικρινείς, αρχικά δεν ήμασταν σίγουροι αν θέλαμε να τη δούμε, γιατί ο Λάνθιμος έχει μια φήμη για τις δύσκολες ταινίες του και τη φοβόμασταν λίγο μήπως μας ρίξει στα βαθιά, αλλά (βάλε παιδί μου το “αλλά” με κεφαλαία), ΑΛΛΑ τελικά πολύ καλά κάναμε και την είδαμε.

Καταρχάς είναι μια ιστορία πολύ ωραία δοσμένη. Με πολύ λανθιμική παραφροσύνη μεν, αλλά με ρεαλιστικές «άγκυρες» που κρατούν την ταινία γερά στο έδαφος. Με χιούμορ ασυνήθιστο αλλά ασυγκράτητο, πότε υποδόριο και πότε πιο προφανές. Είναι κωμωδία σε μεγάλο της μέρος, όχι από τις αμερικανικές κωμωδίες με τα κλισέ αστεία, αλλά μια ιδιαίτερη κωμωδία που σε κάνει να γελάς χωρίς να το προσπαθεί.

Αυτή είναι η μαγκιά του Λάνθιμου. Αποκτά την εύνοιά σου, γίνεται ο ευνοούμενός σου, χωρίς να το προσπαθήσει ιδιαιτέρως. Και δεν παραλείπει να δείξει και τη λοξή του ματιά, ή μάλλον την ευρυγώνιά του ματιά χρησιμοποιώντας τις κάμερες με έναν πολύ ευρηματικό τρόπο. Για τα κοστούμια, τη σκηνογραφία κτλ δεν σας λέμε, είναι αριστουργήματα.

Και για να μην σας προδώσουμε την πλοκή σας αποκαλύπτουμε μόνο αυτά και να μας θυμηθείτε: Σε αυτή την ταινία τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Τα κουνέλια δεν είναι μόνο κουνέλια. Η αγάπη έχει πολλά πρόσωπα. Κάποια στιγμή κάνουν την εμφάνισή τους και μερικοί αστακοί (φόρος τιμής σε προηγούμενο ομώνυμο έργο του Λάνθιμου). Οι πρωταγωνιστές έχουν ευαίσθητο… στομάχι αλλά ευτυχώς το παλάτι έχει δοχεία. Η Έμα Στόουν «κεντάει» με τη φατσούλα της και τον χαρακτήρα που υποδύεται. Η Ολίβια Κόλμαν ως βασίλισσα Άννα είναι μια πηγή οίκτου, γέλιου και εξουσίας, τρία σε ένα (πώς το κάνει ρε παιδί μου;). Όσο για τη Ρέιτσελ Βάις, είναι ψαρωτική μέχρι τελική πτώσης. (Θυμηθείτε το αυτό το… «πτώσης»).

Άξιζε λοιπόν τις 10 υποψηφιότητες (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και παραγωγής, μοντάζ, πρωτότυπου σεναρίου, Α΄ και Β’ γυναικείου ρόλου, φωτογραφίας, ενδυματολογίας και production design για Όσκαρ); Ναι, χωρίς δεύτερη σκέψη. Και αυτό, γιατί πέφτουν οι τίτλοι τέλους και αμέσως ξέρεις ότι δεν έχεις δει άλλη μία ταινία. Έχεις δει μία άλλη ταινία. Μία διαφορετική. Μία που φέρνει νέο αέρα στο παρακουρασμένο Χόλιγουντ. Τι περίεργο που αυτός ο αέρας έρχεται από τα μέρη μας, και πόσο… ευνοϊκή συγκυρία.