Anima: γεμάτο ψυχή ή θα σου βγάλει την ψυχή;

Τι είναι αυτή η μικρού μήκους ταινία για την οποία μιλούν όλοι; Είναι ψευτο-κουλτούρα ή αξίζει; Αφιερώσαμε 15 λεπτά και την είδαμε.

Μουσική ταινία λέει. Μικρού μήκους λέει. Μικρή έκπληξη του φετινού καλοκαιριού λέει. Και τα καμπανάκια της ψευδο-ποιότητας μπορεί να χτυπήσουν στο κεφάλι σου ως φόβος, αλλά με το που πατάς το play σίγουρα έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα οπτικό προϊόν διαφορετικό από όσα συνηθίζει να «πλασάρει» το Netflix. Θα το έβαζα στην συνομοταξία του Love, Death + Robots, δηλαδή ένα προϊόν ανυπόταχτο σε κατηγορία, περίεργο, χωρίς σημείο αναφοράς.

Το Anima δεν έχει λόγια. Έχει όμως έναν Τομ Γιορκ (ο frontman των Radiohead) να πρωταγωνιστεί που είναι αρκετός. Έχει εξαιρετικό καστ ανθρώπων που συνιστούν την κοινωνία-σύμπαν του Γιορκ. Έχει μια Dajana Roncione που παίζει το αντικείμενο του πόθου του (είναι το αντικείμενο του πόθου του και στην πραγματική ζωή!), έχει έναν Πολ Τόμας Άντερσον να σκηνοθετεί και έναν Damien Jalet να χορογραφεί και πραγματικά ο ρόλος του χορογράφου εδώ είναι σημαίνων, χωρίς τη χορογραφία δεν ξέρω αν θα ήταν τόσο όμορφο.

Τι άλλο έχει;! Έχει ωραία ιστορία. Έχει συνδυασμό δύο καλλιτεχνών (Γιορκ και Άντερσον) που έχει δώσει στο παρελθόν πολύ καλά δείγματα γραφής (ο Άντερσον έχει σκηνοθετήσει μουσικά βίντεο-κλιπ του Γιορκ). Έχει ένα μάτι ανοιχτό όπως ο Γιορκ και ένα μισόκλειστο (ο Γιορκ γεννήθηκε με το αριστερό μάτι σε ημι-παράλυση, ενώ έχει κάνει και πολλές επεμβάσεις για αυτό). Έχει σκηνές που θυμίζουν Δημήτρη Παπαϊωάννου (ω, ναι αν έχεις δει το «2» του Παπαϊωάννου σίγουρα θα σου το θυμίσει κάπου). Έχει τρία νέα τραγούδια-κομμάτια του Τομ Γιορκ να ντύνουν τη δράση – τα οποία θα μπουν και στο νέο ομότιτλο album του. Έχει περισσότερη σχέση με ρομαντικό ύμνο παρά με εφιάλτη που λένε κάποιοι. Έχει την Πράγα ως set-up. Έχει συμπυκνώσει σε δεκαπέντε λεπτά το υποσυνείδητο μαζί με τη μουσική, τον χορό και την λαχτάρα της συντροφικότητας. Δεν είναι αριστούργημα, αλλά σίγουρα είναι άξιο να το δεις.